Rozdział 19.

           -Pani dziecko…- zaczęła nieco zakłopotana- Ono już nie przeżyło wypadku- wyznała smutno lekarka.

-Ale przecież ja… Ja nie…- to był szok. Przecież ja nawet nie wiedziałam, że byłam w ciąży. Może to jakaś pomyłka? To nie możliwe… Cząstka mnie umarła.

-To był 3 miesiąc. Naprawdę bardzo mi przykro- powiedziała i wyszła ze spuszczoną głową w dół. Nie mogło to do mnie dojść. Jak mogłam tego nie zauważyć? Rozglądałam się nerwowo po sali. Widziałam tylko blade, spuszczone w dół twarze, o grobowym wyrazie. Nie wiedziałam jak cokolwiek powiedzieć. Język stanął mi kołkiem w gardle. Trzęsłam się. To było niepojęte.

                Kiedy wróciłam na drugi dzień do domu, towarzyszyła mi tylko cisza. Nie chciałam mieć nikogo u swego boku. Niektóre sprawy człowiek musi uporządkować sam. Co jest ze mną nie tak?! Czemu tak wygląda moje życie?! Czemu jak coś zaczyna się układać, musi coś w zamian runąć?! Moje życie to pasmo porażek.  Nie mogłam się pogodzić z tym, że mojemu dziecku nie było dane żyć. To moja wina. Gdybym uważała… Ale niewiadomo jak wpłynęły by na niego wydarzenia z niedawna. Teraz zaczęło mi brakować tego, co straciłam, a nawet nie wiedziałam o jego istnieniu. Dlaczego nie mogłam go nigdy dotknąć, przytulić do siebie? Zaopiekować się jak najlepiej umiem…  Byłam ciekawa czy był to chłopczyk czy też dziewczynka; czy przypominało by bardziej mamę, czy tatę. Jednocześnie nie mogłam uwierzyć, że nosiłam w swoim łonie część Gregora, bo to było jego dziecko. Tego byłam pewna. Chociaż tą jedną rzecz wiedziałam na sto. Do myślenia dawało mi również jakbym postąpiła. Powiedziałabym Gregorowi, że będzie ojcem? Nie wiem… Brakowałoby mi raczej odwagi. Ale nadal nie mogłam zrozumieć, czemu mnie szukał; zrobił dla mnie tyle rzeczy, po tym co powiedział mi w Polsce. To było dziwne według mnie. Powinien unikać mnie na wszelkie możliwe sposoby, a nie nagle pomagać mi, troszczyć się o moje zdrowie… Cisza, która mnie ogarniała sprawiała, że brnęłam w ten ponury nastrój coraz bardziej. Marysia poszła do pracy, przez co byłam sama pośród czterech ścian. Już dawno nie było tak cicho w moim domu. Odkąd wprowadziła się do mnie moja siostra, to był całkiem inny dom. A jakby on wyglądał, kiedy tupały by po nim malutkie stópki? Nie… Dosyć… Myślenie o tym maleństwie sprawiało ból. Moje rozmyślania przerwał jednak rozlegający się w całym domu i zakłócający idealną ciszę dźwięk dzwonka do drzwi. Gościem okazał się Gregor, co ostatecznie sprawiło, że zdecydowałam się otworzyć drzwi.

-Hej. Słyszałem, że miałaś wypadek- powiedział, przekraczając próg domu- Dobrze się czujesz?

-Tak, jest ok. Kto Ci powiedział?- zapytałam drażliwie.

-Natan-odpowiedział krótko. No tak… Mogłam się tego spodziewać. Ostatnio się ze sobą zaprzyjaźnili, co nie powiem, że mnie trochę denerwowało. Wiedziałam, że Natan powie wszystko Gregorowi, a ja nie chciałam by wiedział o niektórych sprawach… Jednakże co do dziecka, na pewno by nie powiedział. Nie posunął by się tak daleko. Czy powiem kiedyś Gregorowi? Chyba przed śmiercią…

 Szybko rozgadaliśmy się, siedząc w salonie i popijając gorące kakao. Jakoś szybko rozchmurzyłam się. Korciło mnie by wygadać mu się o tym co stało się ostatnio, lecz nie chciałam psuć atmosfery, która między nami panowała. Było przez chwilę jak za dawnych, dobrych czasów… Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek będziemy tak siedzieć i normalnie, jak przyjaciele, rozmawiać.

-Jakoś za często mnie odwiedzasz, jak na kogoś kogo nienawidzisz- musiałam poruszyć ten temat. Nie rozumiałam chłopaka. Każdy chce wiedzieć na czym stoi a kiedy była lepsza okazja by o tym porozmawiać, jak nie teraz?

-Ja Cię nienawidzę?- zdziwił się.

-Z naszej ostatniej rozmowy w Zakopanem, tak wynika- powiedziałam poważnie i nie było mnie stać by nie powiedzieć tego w nieco przygnębiający sposób. Inaczej nie potrafiłam o tym mówić.

-Nie byłem sobą i chciałem Cię za to wszystko przeprosić- powiedział biorąc głęboki wdech i wydech- To, że nam nie wyszło, nie oznacza, że nie możemy się przyjaźnić. Brakuje mi Ciebie i rozmów z Tobą, szczerze mówiąc. Zrozumiem jeśli nie będziesz chciała się do mnie już nawet zbliżać, jednak chcę żebyś wiedziała.

-Nie…- jąknęłam-  Szczerze mówiąc myślałam o tym przez dłuższy czas- przyznałam szczerze.

-Jedziesz do Willingen?- zapytał, gdy dał się poznać klimat niezręcznej sytuacji.

-Tak- odpowiedziałam wesoło- a czemu miałabym nie jechać?

-Po tym wypadku pomyślałem, że wiesz…

-Nie, skądże. Miałam tyle szczęścia, że żyję- powiedziałam, myśląc ciągle o naszym dziecku, które nie miało już tyle szczęścia. Potem jeszcze długo rozmawialiśmy. Jakże wspaniale było porozmawiać sobie bez żadnych spin i niezręcznych sytuacji i tematów. Przez chwilę czułam, że dziura w moim sercu się zapełniła.

Dwa dni później:

-Mela, pośpiesz się, bo trener nieźle nas przechrzci jak się spóźnimy!- rzucił Gregor pakując moje rzeczy do swego samochodu, po czym ruszył z piskiem opon i gnaliśmy, jak na wyścigach, na miejsce, gdzie czekał na nas „dom na kółkach”, którym podróżowaliśmy na większość zawodów.

-Eeeeej, jedź wolniej. Przy moim szczęściu, kto wie co się może zdarzyć- skarciłam chłopaka, lekko się przy tym uśmiechając.

-Oj nie kracz już- rzucił- Jestem doskonałym kierowcom- powiedział, podkreślając słowo „doskonałym”, co nie uszło mojej uwadze. Przewróciłam oczami.

-I na dodatek skromnym- powiedziałam pod nosem.

-Słyszałem!- powiedział po chwili, po czym dodał jeszcze więcej gazu i to już nie z powodu, że byliśmy spóźnieni, ale chciał mi zrobić na złość.

A więc jedna z najstarszych prawd jest prawdą. Kto się czubi ten się lubi. Tak też było w naszym przypadku. Wyjazd do Willingen należał do tych, na które czekałam z upragnieniem. Wreszcie miałam zobaczyć Maćka. Na samą myśl o tym, serce biło mi szybciej. Nie widziałam Go tydzień, a miałam wrażenie, jakby to była wieczność. Tyle zdążyło się wydarzyć przez ten tydzień. Na miejscu- nawet nie rozpakowałam się, gdyż Polacy już byli na miejscu przed nami, co było równoznaczne z obecnością Maćka. Kiedy zobaczyłam Go w miejscu którym się umówiliśmy, rzuciłam się chłopakowi na szyję. Był blisko mnie. Tak bardzo się cieszyłam.  Uśmiechałam się sama do sama do siebie. Chciałam zaciągać się jego zapachem. Pragnęłam czuć jego ciepło już zawsze. Jednak miałam wrażenie, że chłopak nie cieszy się tak bardzo z mojej obecności, jak ja z jego. Był jakoś zmieszany, sztywny, chłodny…

-Amela... Bo…- zaczął ciężko.

-Ja też tęskniłam!- powiedziałam i znowu wtuliłam się czule w chłopaka oraz ponownie zachowałam się jak idiotka. Ale ja naprawdę nie potrafiłam się powstrzymać. To było silniejsze ode mnie. Potrzebowałam bliskości drugiej osoby, jak powietrza.

-Dobrze się już czujesz?- zapytał, a w jego tonie wyczułam przygnębienie i lekką irytację, której nie znałam powodu.

-Tak- powiedziałam zdecydowanie, schodząc na ziemię- Maciek, co się stało? Jakiś inny jesteś…- zareagowałam natychmiastowo.

-Aż tak da się zauważyć?- przytaknęłam- Bo to jest tak, że ja nie do końca wiem jak to z nami jest…

-Co masz na myśli?- zapytałam odsuwając się od chłopaka, mając nadzieję, że nie powie to czego się bałam. Tak bardzo bałam ponownego odrzucenia. Patrzyłam na Maćka pytającym wzrokiem. On patrzył na mnie. Odniosłam wrażenie, że toczy się w nim walka z samym sobą.

-Nie wiem czy tak naprawdę Cię kocham…- wyrzucił, po czym patrzył na mnie nadal smutnym i rozpaczliwym wzrokiem, obserwując moją reakcję.

_________________________

Ech… Trudno to coś na górze chyba nazwać rozdziałem. O.o

Wybaczcie. ;*

Pozdrawiam. ;***

Do następnego kochane. ;*