Rozdział 21.

               Nadeszły w końcu dni wyczekiwane przez wszystkich. 25 i 26 grudzień. Każdy zna te daty. To był czas  do refleksji dla każdego. I dla mnie. Co zmieniło się przez ten rok? Diametralnie dużo. Do jakiego wniosku doszłam? Prostego.  Moje życie to porażka, ale karty kiedyś się odwrócą. Wierzyłam w to, a wiara jest najważniejsza. Nadzieja zawsze zostaje, kiedy zabrane zostało już wszystko.  To,  co się wydarzyło, wzmocniło mnie. Nie wyobrażałam sobie, że płaczę. Już nie umiałam. Za dużo łez było przeze mnie wylanych przez ostatni czas. Czułam, że stałam się jak skała, której nic nie może zniszczyć. Ni woda, ni ogień. Jedynie można trochę ukruszyć, co i tak nie ma dla skały poważniejszych konsekwencji na przyszłość. Po wszystkim trzeba się potrafić podnieść. Jeśli chodzi o moje stosunki z Gregorem nie wiedziałam czy potrafię się z nim przyjaźnić. Tamten wieczór, gdy jeździliśmy razem samochodem, coś między nami zburzył. Od tamtego czasu musieliśmy uważać w swoim towarzystwie, by uczucia nie poniosły nas za daleko . Ostatnio ledwo co opamiętaliśmy się w ostatniej chwili, dzięki czemu nie doszło do naszego pocałunku.

                Wigilię i pierwszy dzień świąt spędziłam, razem z Natanem i Marysią, u mamy. Dawno nie spotykaliśmy się wszyscy razem. Ostatni raz w szpitalu po moim wypadku. Dawno nie czułam tak rodzinnej atmosfery. Jeszcze był jeden powód do radości. Natan i Marysia przyznali się w końcu, że są razem. Faktycznie, to była idealna okazja. Nawet przestałam mieć im to za złe, że ukrywali się długi czas. Mało z tym, że byli razem. Zaręczyli się! To był na pierwszą chwilę dla mnie szok. Uważałam, że to za wcześnie, ale byli przecież dorośli. Wiedzieli co robią. Cieszyłam się razem z nimi. Przynajmniej oni byli szczęśliwi, jak ja nie potrafiłam.

                W drugi dzień świąt zostałam zaproszona do sąsiadów. Bałam się trochę tego spotkania. To było raczej niemożliwe, że na rodzinnym spotkaniu miało nie być Gregora z tą jego laską. Ale jak miałam się wykręcić? Widzieliby przecież jak na dłoni, że nigdzie nie wyjechałam ani nie mam żadnych gości, bo mieszkam w końcu naprzeciwko nich, a głupio byłoby mi ich tak oszukiwać. To tacy serdeczni ludzie.

-Amelko- usłyszałam za swoimi plecami męski głos. Wiedziałam kto był jego właścicielem. On mógł być tylko jeden. Niepewnie odwróciłam się, kompletnie nie chcąc widzieć przed sobą właściciela głosu, który do mnie mówił.

-Maciek co Ty tutaj robisz?! I jak do cholery tutaj wszedłeś?!- wrzeszczałam z bijącym, przestraszonym sercem w piersi. Niedawno mówił, że mnie nie kocha i nie wie jak to z nami jest, a teraz przychodzi do mnie z dnia na dzień bez zapowiedzi, nie wiadomo czego oczekując.

-Musisz zamykać drzwi- powiedział-  bałem się, że jak zadzwonię do drzwi i zobaczysz że to ja, nie wpuścisz mnie do środka.

-I wiesz co? Nie myliłeś się- powiedziałam opryskliwie- Idź stąd. I tak Ci na mnie nie zależy- rzuciłam obojętnie siadając na kanapie przed włączonym telewizorem, próbując udawać, że oglądam film, lecz tak naprawdę nie miałam pojęcia co aktualnie dzieje się w świecie bohaterów owego, przypadkowo włączonego, filmu. Ten gest miał dać tylko obraz mojej sztucznej i udawanej obojętności.

-Chodzi o to, że ja Cię kocham najmocniej na świecie. Zaraz po tym co powiedziałem… To nie byłem ja. To nie była prawda- gdzieś już to słyszałam. Każdy ma taką samą wymówkę. Mogli by się chociaż trochę postarać i wymyślić coś bardziej kreatywnego.

-A teraz to jesteś Ty?- zapytałam złośliwie.

-Tak. Daj mi szansę- prosił błagalnie.- Ja… Chyba po prostu nie mogłem znieść, że Schlierenzauer jest tak blisko ciebie. Mojego jedynego szczęścia. Mojej nadziei na lepsze jutro. Mela, ja nie dam ci odejść- chwycił mnie za ramiona i zbliżył do siebie.- Nie mam pojęcia co Ty takiego w sobie masz, ale ja chcę to poznawać każdego dnia coraz bardziej i bardziej. To nigdy mi się nie znudzi. Kocham cię- szepnął- Kocham cię i będę to powtarzał do oporu.

-Masz szczęście, że są święta- powiedziałam  i rzuciłam się na chłopaka, mocno go do siebie przytulając. Bardzo za nim tęskniłam. Do tego stopnia, że puściłam w niepamięć to wszystko, co było wcześniej. A może popełniłam błąd tak szybko mu wybaczając? Jednakże słowa, które do mnie skierował kompletnie mnie zmiękczyły. Wydawało mi się, że są takie głębokie i płynące z głębi serca. Krótko po tym, złączyliśmy się w namiętnym pocałunku i razem spędziliśmy resztę dnia.

                A po świętach- sylwester, który spędziłam w wąskim gronie. A nawet bardzo wąskim. Siedziałam w domu sama przy lampce wina, rozmyślając nad tym wszystkim. Przeddzień Marysia wyprowadziła się do swojego narzeczonego. I tak znowu zostałam sama. Maciek wyjechał dwa dni po świętach, gdyż miał treningi. Jeśli chodzi o skoki, to jak na razie udało mi się uprosić szefa abym dała sobie spokój z Japonią. Zmiana klimatu, strefy czasowej… To męczące doświadczenie. Nie wybierali się tam także Polacy oraz czołowi skoczkowie Austriaccy, więc nie byłam tam potrzebna i nie miałam większej motywacji tam jechać.  Nowy rok rozpoczął się wspaniale, gdyż z samego rana zadzwonił do mnie Maciek z wiadomością, że jadą na treningi do Hinzenbah. Co prawda to (dla mnie aż, dla Maćka-tylko) 3 godziny jazdy do Innsbrucka, co oznaczało to  dla nas wspólny tydzień. Cieszyłam się bardzo. Na samą myśl uśmiechałam się sama do siebie. Czekałam na ten czas jak na coś niezwykłego.

                Tydzień później:

Maciek, jak chciał, tak jeździł dwa razy dnia w tę i z powrotem, lecz sądzę, że chyba nie żałował. Było nam ze sobą świetnie. Zbliżaliśmy się do siebie z każdą chwilą coraz bliżej. Poznawaliśmy coraz bardziej.  Mimo to, czułam w sercu pustkę. Po kim- można się łatwo domyślić. Zdawałam sobie sprawę, że tej dziury nikt nigdy nie zapełni, chociaż tak bardzo chciałam. Część mojego serca zawsze będzie należeć właśnie do Niego. Zawsze będzie w nim miejsce dla Gregora i tylko Gregora. Nikt nigdy go nie zastąpi. On będzie jednym jedynym, co nie znaczyło, że Maciek nie jest dla mnie ważny. Był i to strasznie. Trudne do zrozumienia. Wiem. Życia, często nie można pojąć rozumem.

                Codziennie chodziłam na treningi Austriaków. Spędzałam z nimi sporo czasu. Miałam poczucie, że staliśmy się jak jedna wielka rodzina. Jeden poświęciłby się dla drugiego. Jedynie tylko Morgi trochę odstawał, lecz ja potrafiłam zrozumieć, iż nie chce utrzymywać ze mną bliższych kontaktów… Postąpiłam wobec chłopaka za ostro i doskonale zdawałam sobie z tego sprawę.

-Halo-, przyglądanie i podziwianie skoków treningowych kolegów, przerwał mi telefon od Maćka.

-Mela, dziś i jutro nie przyjadę do ciebie. Z samego rana mamy jakieś zajęcia i sama rozumiesz…- mówił smutno, pozbawiony wszelkiej radości.

-No tak, to zrozumiałe- powiedziałam i rozłączyłam się. Było mi smutno… Ale cóż poradzić? Życie skoczka właśnie polega na wyjazdach. Musiałam się z tym pogodzić oraz do tego przyzwyczaić. Postanowiłam te dwa dni spędzić u mamy. Tak dawno nie miałyśmy okazji rozmawiać ze sobą  w cztery oczy. Oddaliłyśmy się od siebie. To dało się zauważyć. Było w tym sporo mojej winy. Zaniedbałam ją po przyjeździe do Austrii. Nie dziwiłam się, że serdeczniej odnosi się do Marysi, która się o nią troszczyła, niż do mnie… Córki marnotrawnej.

                Jak postanowiłam, tak zrobiłam. Zauważyłam, że mama przez cały mój pobyt nie była taka jak kiedyś… Coś mi się w niej nie podobało.

-Mamo, zapytam jeszcze raz. Wszystko ok?- zapytałam pakując już ostatnie rzeczy do swojej torby.

-A czemu miałoby być coś źle?- powiedziała podając mi moje etui na laptopa.

-Jesteś jakaś inna… Odnoszę wrażenie, że niechętnie ze mną rozmawiasz… - wyznałam- Czy to przez to, że masz mnie już dosyć? Żałujesz, że mnie adoptowałaś? Odkąd pojawiła się Marysia, inaczej mnie traktujesz. Nie to, że jestem zazdrosna, ale… Nie wiem co się dzieje. Mam wrażenie, że żałujesz, że adoptowałaś mnie, a nie ją- wiedziałam, że przesadziłam, ale te słowa same ze mnie wypłynęły. To była już rozpacz. Nigdy mnie tak nie traktowała. Kompletnie nie wiedziałam jak się zachować. Usłyszawszy to, spojrzała na mnie swoimi zielonymi i wyblakłymi oczami, po czym widziałam, że zaczęła się dusić, trzymając zaciśniętą w pięść dłoń na klatce piersiowej.

                Szybko wezwałam pogotowie. Ledwo zdołałam wybrać numer. Byłam cała roztrzęsiona. Nie wiedziałam co robić. Karetka przyjechała momentalnie. Diagnoza- wylew. Lekarze mówili, że dobrze, iż tak szybko wezwałam pomoc. Miałam i tak poczucie, że zrobiłam za mało.  Siedziałam na zatłoczonej poczekalni szpitalnej. Minęły już dwa dni, a mama ciągle była nieprzytomna. To wszystko moja wina. Gdybym bardziej liczyła się ze słowami… Czy ja jestem człowiekiem w ogóle?! Czy jakimś gruboskórnym potworem?! Nie miałam odwagi wejść do mamy na salę gdzie leżała. Patrzyłam na nią zza szklanej szyby. Wszyscy próbowali mnie pocieszyć. Marysia, Natan, nawet Gregor. Ale ja nikogo nie słuchałam. To były tylko puste słowa, a mama nadal się nie ruszała i nic tego nie mogło zmienić. Widok tych wszystkich maszyn podłączonych do niej, wzbudzał we mnie przerażenie i coraz bardziej dobijało mnie oraz utwierdzało w przekonaniu, że nie jestem człowiekiem a potworem.

                Minął tydzień, potem dwa. Ja nadal nie wychodziłam ze szpitala. Musiałam również wziąć wolne w pracy. Nie liczyło się nic więcej. Był tylko szpital. Ale przecież ja nie mogłam opuścić mamy. Kiedy się obudzi, ja muszę być przy niej. Muszę od razu ją za to wszystko przeprosić.  Muszę…

-Idź do domu. Też jesteś człowiekiem. Musisz spać, jeść, odpocząć- powiedziała Marysia. Z podobną radą przyszedł do mnie wcześniej  Natan i Gregor. Na nic zdały się ich słowa. Czułam się współwinna temu wszystkiemu. Nie wiadomo jak wielkie mogły być skutki tego wylewu. Przecież mama mogła już nigdy nie obudzić się ze śpiączki czy też stracić sprawność. Przeze mnie… Ładnie potrafię się odpłacić za wszystko co dla mnie zrobiła.

-Amelko…- usłyszałam kobiecy głos. Odwróciłam się. Moje zdziwienie nie znało końca. Spodziewałabym się każdego, lecz nie tego człowieka, który przed momentem stał obok mnie…

_____________

No i nie było pocałunku... Ale spodziewałyście się, że Mela będzie jednak z Maćkiem?

We wtorek 22. rozdział. :))

Komentujcie!

Buziaki. ;*