Rozdział 26.

                    Obudziłam się nazajutrz w szpitalu. Przez silnie przeszywający moją głowę ból, z trudnością otworzyłam oczy. Obok mnie siedział Gregor. Niemo uśmiechnęłam się na jego widok. Chciałam okazać mu jak bardzo się cieszyłam z jego obecności. Trzymał mnie za rękę… Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej.

-Spokojnie…- usłyszałam, ale nie był to głos Gregora. Zdziwiona, a zarazem zawiedziona, szerzej otworzyłam oczy. To Maciek czuwał przy moim łóżku, nie Gregor. Jak to się stało, że pomyliłam sobie Maćka z Gregorem? Czyżby to moja podświadomość płatała mi już figle?

-Zemdlałaś na weselu…- przemówił po raz kolejny.- Znalazł Cię Gregor i przywiózł tutaj, bo wiedział, że nie chciałabyś psuć przyjęcia nowożeńcom.

-I bardzo dobrze postąpił.- pochwaliłam go ochrypłym głosem. Wszelakie siły życiowe uchodziły ze mnie z prędkością światła. Na dodatek ten przeraźliwy ból głowy… Tego nie dało się opisać. Przymrużyłam oczy. Niby byłam już pogodzona ze swoją śmiercią, ale bałam się. Cholernie się bałam. Co mnie tam czekało? Tego nie wiedział nikt, a wiadomo przecież, że to co nie znane jest najstraszniejsze. Przeszywały mnie zimne dreszcze, a czułam, że w środku się gotuję.

-Melka…- usłyszałam szloch. Wykrzesałam z siebie na tyle siły, by otworzyć swe ociężałe powieki. Odwiedziła mnie Marysia. Była cała zapłakana. Obok niej- Natan z żelaznym wyrazem twarzy. Czy mógł być na mnie zły, że zepsułam im ślub? Ale ja nie chciałam… Nie miałam nawet pojęcia jak ich przepraszać. Chciałam tyle rzeczy powiedzieć, jednak nie potrafiłam tego wszystkiego ubrać w słowa, a i nawet nie miałam na to sił. Tak po prostu po ludzku, nie miałam sił…

-Marysiu, mogłabyś przynieść mi kartkę papieru i długopis?- poprosiłam.

-Tak, oczywiście…- powiedziała i chwiejnym krokiem wyszła z sali. Zaraz po tym obok mojego łóżka usiadł Natan.

-Nie wiem, co powiedzieć…- przemówił po raz pierwszy dzisiaj, jak zawsze szczerze. I całkowicie go rozumiałam. Sama nie wiedziałabym co komuś powiedzieć w takiej sytuacji. Uśmiechnęłam się do chłopaka.

-Wyglądasz okropnie.- dodał po chwili.

-Yyy… Dziękuję?- uśmiechnęłam się blado.

-Nela… Powiedz dlaczego ty?

-Sama chciałabym znać odpowiedź na to pytanie…- przyznałam smutno.

-Przyznam, że na początku Ccę nie lubiłem.- zaczął.- Wydawało mi się, że jesteś zagrożeniem… Że znów ktoś będzie ode mnie lepszy i znów mnie oddadzą do bidula…- wyznał.- A potem? Stałaś się najlepszą przyjaciółką, siostrą… Najbliższą osobą na świecie.

-Każdy potrzebuje trochę czasu…- wykrztusiłam.

-Mam teraz wyrzuty sumienia…- przyznał.

-Nie potrzebnie. Też cię nie lubiłam.- zaśmiałam się.

-Powiedz szczerze… Boisz się?- zapytał nieśmiało.

-Jak cholera…- zaczęłam.- Natan boję się jak cholera…- z moich oczu popłynęły łzy. Chłopak popatrzył na mnie ze smutkiem, a po chwili do sali wpadła zdyszana Marysia z kartką i długopisem w ręce.

-Natan, mógłbyś zostawić nas na chwilę samych?- poprosiła dziewczyna. Jej małżonek nic nie powiedział, tylko posłusznie wyszedł ze spuszczoną głową w dół.

-Mela ja nie chcę! Ty nie możesz odejść!- zaczęła płakać.- Co ja bez ciebie zrobię? Ledwo cię odzyskałam, a już Cię mam stracić?! Nie…- szlochała.

-Marysiu… Spokojnie…- starałam się ją uspokoić.- Konsekwencją życia jest śmierć…- przytoczyłam słowa mojego oprawcy, który mnie więził.- Przepraszam… Zepsułam ci ślub…

-Wcale nie. Gregor dopiero dziś do nas zadzwonił i powiedział, że jesteś w szpitalu.- zaczęła płakać jeszcze bardziej.- On cały czas przy tobie był, jak spałaś. A ja nie!

-Co mówią lekarze?- zapytałam, chcąc zmienić temat, ale wewnątrz mnie odbijały się niczym echo słowa dziewczyny. „On cały czas przy robie był jak spałaś”…  Poczułam takie przyjemne ciepło w środku. Na moje pytanie dziewczyna nie odpowiedziała, tylko spojrzała na mnie swymi zapłakanymi oczami, a ja wiedziałam już co to oznacza. To coś mnie coraz bardziej zjada…

-Skoro nie zostało mi dużo życia, chcę cię przeprosić… Tyle lat nie miałam odwagi cię odnaleźć…- powiedziałam zadumana.

-Przyznam, że wszystkie te lata miałam ci to za złe, że mnie zostawiłaś, ale teraz co? Dzięki tobie w końcu stanęłam na nogach…- wyznała łamiącym się głosem.- Odbiłam się od dna.

-Postawiłam sobie jeden cel. A brzmiał: „ Spełnić marzenia Marysi”. Nie było dnia, żebym o tobie nie myślała… Każdego ranka, gdy spojrzałam w lustro, zastanawiałam się co robi moja młodsza siostrzyczka… Jak jej tam jest. Przyznam, że kiedy mnie odebrali wierzyłam, że rodzice się zmienią…

-I się zmienili… Tata przestał pić, znalazł porządną pracę i przede wszystkim rozstał się z mamą…  A Ona? Ona zaczęła jeszcze bardziej pić… Cały czas po naszym domu szwędali się jacyś pijani mężczyźni… Zrobiła z domu kompletną ruderę. Cała wieś się z niej śmiała. Mnie było strasznie wstyd…

-A tata?- zapytałam zaciekawiona.- Dlaczego On się Tobą nie zaopiekował?

-Sąd przyznał opiekę Jej… -  odpowiedziała krótko.- A tata naprawdę bardzo mi pomagał… Jednak odnalazł sobie nową rodzinę, która zabraniała mu bliższych kontaktów ze mną…- wyjaśniła i zapadło krótkie milczenie.- Szukał cię. Szukał, ale nie mógł znaleźć… Wielokrotnie pytał mnie o ciebie, ale ja… Ja byłam tak cholernie zazdrosna… Mela przepraszam…- rozkleiła się ponownie.

-Marysiu, nie płacz, proszę cię…

-Ale ja  nie mogę się z tym wszystkim pogodzić…

-Mam prośbę.- zmieniłam temat.- chcę napisać list do mamy… Czy wysłałabyś go? Ja raczej… No wiesz…- nie chciałam używać słowa „ nie dożyję”. Nie chciałam jeszcze bardziej rozklejać dziewczyny, a teraz jakoś nawet mnie te słowa z trudem przechodziły przez gardło.

-Marysiu, idź do bufetu.- usłyszałyśmy głos mamy.- Tam czeka na ciebie Natan… Kochana, musisz się troszkę uspokoić…

-Ale ja…- protestowała.

-Idziesz!- powiedziałyśmy chóralnie i takim prawem dziewczyna była zmuszona mnie opuścić. Teraz czekała mnie następna, prawdopodobnie ostatnia rozmowa z mamą… Miałam jej tyle do powiedzenia, wyjaśnienia, podziękowania, przeproszenia…

-Mamo…- zaczęłam szybko.- ja ci strasznie dziękuję…

-Przestań Mela!- naskoczyła na mnie natychmiastowo.- Przestań mówić, jakbyś się już ze mną żegnała. Ty będziesz żyć! Rozumiesz?!- mówiła tonem wyższym niż zazwyczaj.- Kiedy do mnie trafiłaś byłaś małą, wystraszoną dziewczynką, która była przekonana, że coś takiego jak miłość nie istnieje. A teraz? Teraz jesteś piękną kobietą, która dużo w swoim życiu osiągnęła…- mówiła bawiąc się moimi włosami.

-Teraz też nie wiem, czy miłość istnieje…- przyznałam ponuro.

-Jak to? A Maciek?

-Mamo… Bo ja nie wiem…

-Powiem tak, że jeśli go kochasz nigdy nie miałabyś najmniejszych wątpliwości co to do tego… Z każdym jego dotykiem przechodziły by cię pozytywne dreszcze, a serce zwalniało a zarazem przyśpieszało…

-Będziesz ich miała na oku?- zapytałam uśmiechając się i wskazując na Marysię i Natana stojących w drzwiach sali, przy czym odbiegłam od tematu.

-Ależ oczywiście.- rzuciła ponuro.

-Nie chcę was wyganiać, ale każde z was powinno już odpocząć.- powiedziałam. Chciałam powiedzieć „do zobaczenia”, ale nie byłam pewna czy następne spotkanie kiedykolwiek na tym świecie się odbędzie. Kiedy wyszli zdałam sobie sprawę, że każde z nich rozmawiało ze mną w sposób, jakby każde było wręcz przekonane, że nie dożyję jutra. Oni wiedzieli więcej o mojej osobie niż ja… To im lekarze mówili całą prawdę, a mnie- odpowiadali zwięźle i „na odczep”…

-Puk, puk…- wyrwałam się z rozmyślań. Zdezorientowana obróciłam głowę i zobaczyłam całą kadrę austriackich skoczków. Uśmiech od razu zawitał na mojej twarzy. Był każdy… Znaczy się, prawie każdy. Nie było jednego. Najważniejszego szatyna z czekoladowymi oczkami w całym moim życiu.  Ich wizyta trwała aż trzy godziny. Opowiadali mi wszystkie nowości ze świata sportu, jak i całego świata. Tematy nam się nie kończyły. Chociaż głównie to ja słuchałam, a oni mówili. Czułam ich wsparcie, lecz widziałam również w ich oczach współczucie.

-Idźcie chłopaki, ja zaraz do was dołączę.- rzucił Morgi, kiedy chłopaki zbierali się już do wyjścia. Usłyszawszy to, przeraziłam się. Nie wiedziałam czego mogłam się spodziewać po Thomasie.

-Tak, jesteś teraz zdziwiona, ale ja chciałem podziękować…- zaczął.- Będę mówił zwięźle, bo chłopaki na mnie czekają, ale chcę ci podziękować za każdą chwilę, którą mi poświęciłaś. Nigdy żadnej z nich nie zapomnę.

-Thomas…- chciałam zbabrać głos, ale blondyn szybko przerwał.

-Przepraszam… To przeze mnie rozstałaś się z Gregorem i potem wszystko między wami zaczęło się psuć…- przyznał smutno i wstydliwie.

-To nie Twoja wina!- powiedziałam szybko.

-Zawsze w jakimś stopniu jest i nigdy sobie tego nie wybaczę… Bo Mela… Ty mi się tak strasznie podobałaś… Od pierwszego razu kiedy cię zobaczyłem, myślałem o tobie. Byłaś wyjątkowa… Jesteś wyjątkowa i zawsze taka pozostaniesz.

Nie wiedziałam kompletnie co powiedzieć. Chłopak patrzył na mnie swymi niebieskimi oczami z żalem i smutkiem. Ja z kolei- błądziłam wzrokiem po wszystkim co było wokół mnie, ale nie miałam odwagi spojrzeć mu prosto w oczy. Wstydziłam się. Czułam się niezręcznie.

-I jeszcze raz dziękuję, że w porę sprowadziłaś mnie na ziemię…- dodał, po czym pożegnał się i wyszedł.

Następny, który się ze mną żegna… Miałam trochę tego dosyć, ale doceniałam to wszystko. Musiało, a na pewno nie było, to łatwe. Zamyślona i analizująca każde słowo, które zostało wypowiedziane przez moich dzisiejszych gości, zaczęłam skrobać na kartce papieru list.

„ Droga mamo,

Tak. To ja Amelia. Przyznam, że nie mam pojęcia co teraz napisać… To może napisze Ci co u mnie. Otóż, zaopiekowali się mną dobrzy i troskliwi ludzie; wykształciłam się, a teraz obecnie mieszkam w Austrii. Niestety nie na długo… Przepraszam, że wcześniej nie próbowałam się z Tobą skontaktować, lecz nie potrafiłabym spojrzeć Ci nawet prosto w oczy. Chcę, żebyś wiedziała, iż naprawdę teraz tego żałuję, stąd też mój list. Nie myśl o mnie źle i staraj się wspominać ciepło.

Żegnam,

Amelia.”

Pisząc to, walczyłam sama z sobą. Teraz czułam, że Ona nigdy nie przestała być moją matką. Jak mogła się czuć, kiedy własne dziecko się od niej odsunęło? Powinnam Jej pomóc. Alkoholizm to choroba, jak każda inna. W moich oczach szybko zgromadziła się fala łez.

-Hej…- przywitał się ponuro Maciek, po czym musnął mnie delikatnie w policzek. Nie zauważyłam nawet jak wszedł- Ja…

Nie mógł znaleźć słów. Błądził gdzieś sam w sobie. Wyglądał strasznie dziwnie. Nie wiedziałam już co o tym wszystkim myśleć… Chciał ze mną zerwać w miarę szybko, by po mojej śmierci nie było żadnych niejasności? A w sumie to tak by było chyba najlepiej… I tak nigdy na niego nie zasługiwałam. A może ta choroba to kara za to, że w pewnym sensie zabawiłam się uczuciami Maćka? Tak. Dosyć późno zdałam sobie sprawę z tego, że powinnam przerwać ten związek zanim się jeszcze zaczął, by nie ranić Maćka tyle razy i tak mocno…

________________________

Miało wyjść fajnie, chwytająceo za serce, a wszyło jak zawsze… -.-‘

No, ale tak dobrnęliśmy prawie do końca…

Z epilogiem pojawię się w niedzielę…

Trzymajcie się kochane.! ;*