Rozdział 18.

                    Przez tydzień po całym zdarzeniu nie pozwalałam, nikomu oprócz Marysi, do siebie podejść. Nawet mamę przez chwilę traktowałam jak intruza. To było dla mnie nie pojęte, ale tak niestety było. Bałam się każdego. Bałam się, że ktoś może zrobić mi krzywdę; potraktować jak tamten mężczyzna, który mnie więził. Nie wychodziłam na zewnątrz, nie chodziłam do pracy, nie odpisywałam na smsy i nie odbierałam połączeń. Jedynie czasem sporadycznie zamieniłam parę słów z Marysią. Kompletnie zamknęłam się w sobie. W nocy dręczyły mnie koszmary. Śniło mi się, że On po mnie przyszedł i znowu będę musiała przeżywać to piekło. Krzyczałam prawię całą noc, nie dając spać siostrze, która praktycznie zawsze przy mnie czuwała. Gregor był również w moim domu częstym gościem. Nie wiem czemu, ale bardziej bałam się Natana, niż właśnie Jego. Mimo, że jeden z nich był moim bratem, a drugi- osobą, która dostarczyła mi niesamowicie wiele cierpień w życiu. Ale i tak, gdy przychodził siedzieliśmy w milczeniu, oddaleni od siebie o parę metrów. Jednakże, chciałam się z nim widzieć, a to już był wyczyn dla mnie.

-Powinnaś iść do psychologa- namawiała mnie, po raz enty już, Marysia.

-Ja jestem psychologiem- warknęłam. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że… Ja mam pomagać, nie inni mi. To był dla mnie cios, po którym normalnie jest się ciężko podnieść, a ja dodatkowo posiadałam jeszcze inny bagaż utrudnień. Ale w sumie… Tak dalej nie da się żyć. Nie chciałam nawet tak żyć, to przede wszystkim. W ciągłym strachu i obojętności. Co z Maćkiem? Dzwonił, pisał parę razy dziennie, lecz ja jeszcze nie potrafiłam mu nawet odpisać krótkiej wiadomości. Nie chciałam nawet myśleć kim teraz jestem w głowie chłopaka.

-Pójdę do lekarza- wyznałam Marysi, kiedy oglądałyśmy jakąś tandetną komedię. Ciągle oglądałyśmy jakieś komedie, a mnie nękało wrażenie, że dziewczyna robi to specjalnie, abym na chwilę chociaż się zaśmiała. I tak nie działało, a ja czułam, że ranię ją, gdyż z jej dobrych chęci nic nie wychodziło. Tak bardzo się starała a ja nawet nie potrafiłam wykazać, że jestem jej za to niesamowicie wdzięczna. Obiecałam to, bo już nie mogłam znieść tego, co mnie otaczało. Tak żyć się nie dało na dłuższą metę. Klęską było, przyznać się samej sobie, że nie radzę sobie.

-Naprawdę?- ucieszyła się- Tak cieszę się, że się w końcu zdecydowałaś- powiedziała, rzucając mi się na szyję, co przyznam, iż mnie trochę wystraszyło- ubieraj się.

-Ale zaraz… Przecież trzeba się umówić na wizytę i takie tam…- jąkałam się.

-Dzwoniłam do lekarza. Trzymają dla Ciebie wolne miejsce o każdej porze dnia i nocy- odpowiedziała, podając mi płaszcz.

-Marysiu… Ale… Pójdziesz ze  mną?- zapytałam nieśmiało.

-Tak, oczywiście- odpowiedziała z troską i współczuciem w głosie. Moje pierwsze zetknięcie ze świeżym powietrzem to połaskotanie mojej twarzy zimnym, orzeźwiającym wiaterkiem. Na ulicy mijałam wiele ludzi, których się bałam. Co chwilę ciągnęłam Marysię za płaszcz i prosiłam byśmy wróciły do domu. Ta, z kolei nie posłuchała moich próśb. Kiedy dotarłyśmy w końcu na miejsce, na poczekalni czekało pięć osób. Usiadłam szybko w kącie i chciałam jak najmocniej wcisnąć się w krzesło, aby nie było mnie widać. Abym zniknęła z zasięgu ludzkich oczu. Zaczęłam się wstydzić mojej wizyty tutaj. Gdy przyszła pora na wizytę jednej z osób, która czekała ze mną w wąskiej poczekalni; kobieta wstała z krzesła, a moje ciało… To nie byłam wtedy ja… Wstałam gwałtownie z krzesła, piszcząc. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie co się naprawdę ze mną dzieje. Moim ciałem coś kierowało, jak bezwładną marionetką.

***

                Byłam przerażona widząc reakcję Meli na poczekalni, gdy jedna z pacjentek trochę się do niej zbliżyła. Po całym tym zdarzeniu siedziała jeszcze bardziej przygnębiona i wprost w oczach się czerwieniła. Było mi jej tak strasznie szkoda… Nie zdawałam sobie sprawy do dziś, że jest aż tak źle… Zdawałam sobie sprawę, że nie jest kolorowo, ale nie, że jest aż tak tragicznie. Powinnam była wcześniej siłą zaciągnąć ją do lekarza.

-Panie doktorze- powiedziałam po wizycie siostry, kiedy ta powoli ubierała się na poczekalni- możemy porozmawiać?

-Tak oczywiście- odpowiedział doktor.

-Mela, zaczekaj tam na mnie-zwróciłam się do siostry a ta zgodnie kiwnęła głową i usiadła na jednym z krzeseł na poczekalni.

-I jak?- zapytałam wchodząc do gabinetu.

-Powiem krótko- zaczął- Po tym co przeżyła jest zaskakująco dobrze, chociaż może się tak nie wydawać- mówił pod wrażeniem- Sądzę, że dzisiejsza sesja to duży krok w przód. Amelia, przychodząc tutaj, pokonała samą siebie. A co do terapii to parę wizyt u mnie wystarczy, by wszystko wróciło do normy. No może, nie całkiem, ale to już zależy od chęci i silnej woli pacjentki. Jednakże, Mela to wszystko posiada.  To mądra i silna dziewczyna. W drodze powrotnej zobaczy Pani poprawę. Taki przypadek jest rzadkością, ale z czystym sercem mogę przyznać, że od razu otwarła się przede mną, wyznała co ją trapi, a ja tylko wyjaśniłem jej kilka rzeczy.

I rzeczywiście tak było. Z powrotem Mela szła o wiele odważniej i pewniej wśród tłumu ludzi. Nie ciągała mnie już za płaszcz i namawiała do schowania się w jakieś „bezpieczniejsze” miejsce. Patrząc na nią byłam pełna podziwu. Jedna rozmowa z kimś właściwym wystarczyła by odwrócić sytuację o 180 stopni. W jej oczach tylko nadal widziałam strach. Ale znacznie mniejszy. Byłam dumna ze swojej siostry. Mądra i silna kobieta. Byłam wprost przepełniona dumą, że mam taką siostrę. Miałam tylko za złe sobie, że nie potrafiłam Jej pomóc.

***

Trzy tygodnie później:

                Wizyty u psychologa bardzo mi pomogły. Wiedziałam, że to jeszcze nie koniec sesji, ale czułam poprawę. Nie bałam się ludzi; bardziej się otworzyłam. Baaa… Zamierzałam nawet jechać na konkurs ze skoczkami do Bad Mitterndorf. Jak się okazało Gregor umiejętnie „poczarował” w taki sposób, że nie wyleciałam z pracy. Nie wiedziałam jak mu się mam za to odwdzięczyć. Często przychodził odwiedzić mnie; dużo rozmawialiśmy. Mój wyjazd miał także jeszcze jeden, główny powód, a nazywał się on Maciek. Nie chciałam załatwiać tego przez telefon. Musiałam mu wszystko wyjaśnić w cztery oczy. Tyle czasu się nie odzywałam.

                Zaraz po ostatnim konkursie na mamucie, udałam się na poszukiwania Maćka. Pisałam wcześniej z prośbą o spotkanie, ale nie odpowiadał. Przez te dwa dni tutaj, próbowałam trzymać się w cieniu. Czemu? Bo nie chciałam rozmawiać z chłopakiem przed konkursami, żeby go nie dekoncentrować i burzyć jego dobrej dyspozycji. Zobaczyłam go! W ostatniej chwili kiedy wchodził do hotelu. To się nazywa szczęście.

-Maciek!- zawołałam donośnie i podbiegłam do chłopaka, a ten zatrzymał się i zmierzył mnie wzrokiem.

-O, postanowiłaś się odezwać?- zapytał niemiłym tonem.

-Przejdźmy się, błagam. Nie masz pojęcia co się stało…- mówiłam przerażona tym, że zaraz będę musiała o tym wszystkim opowiadać a nie wiedziałam czy jeszcze byłam na tyle mocna.

Maciek spojrzał na mnie swymi brązowymi oczami i w końcu przystał na moją prośbę. Szliśmy wolnym krokiem w ciszy. Maciek czekał aż ja coś powiem, a ja? Nie wiedziałam jak cokolwiek powiedzieć. Była we mnie jakaś blokada, której nie potrafiłam umiejętnie ominąć.

-Nie pisałam, ani nie dzwoniłam, bo chciałam to wszystko z Tobą wyjaśnić w cztery oczy. Bo ja… uprowadzili mnie…- dukałam. Dalej nie wiedziałam jak o tym rozmawiać. Na dobrą sprawę trudno było mi o tym wszystkim myśleć a co dopiero mówić… Jednak nie byłam na tyle silna.

-Ciii- powiedział i ujął moją twarz w swe dłonie z czułością. Odczułam, że już nie ma mi nic za złe. Widziałam to w jego oczach. Ulżyło mi- wiem wszystko… Spokojnie.

-Skąd?- zapytałam, przytulając się do chłopaka.

-Gregor mi powiedział- odburknął- nawet nie masz pojęcia jak bardzo się zdziwiłem, kiedy on do mnie podszedł i mi to wszystko opowiedział- powiedział- A wiesz co bolało najbardziej? Że on wiedział więcej niż ja… To on był blisko Ciebie, a ja nie… On Ci pomagał, a ja nie…

-To nie było tak- zaczęłam śmielej- On razem z moim bratem odnaleźli mnie. Owszem, Gregor często mnie odwiedzał, ale nie rozmawialiśmy znowu tak dużo… Ja… Nie byłam w za dobrej kondycji. Szczerze mówiąc, bałam się własnego brata i mamy. W każdym widziałam uosobienie tego…

-Wiem, wiem- powiedział przytulając mnie do siebie jeszcze mocniej- Nie musisz o tym mówić, jeśli nie potrafisz.

-Wtedy kiedy napisałam do Ciebie… To było dosłownie minutę przed tym, kiedy on mnie złapał. Pisałam prawdę. Maciek, kocham Cię- wyznałam na gorąco.

-Ja też Cię kocham, Amelko- powiedział po czym złączyliśmy się w pocałunku. Naszym pierwszym pocałunku.

                Na drugi dzień byłam już w moim Innsbrucku. Pokochałam to miasto, niemal tak jak kochałam Kraków. To tutaj chciałam zostać. Tu było moje miejsce na ziemi. Mając przy sobie Marysię, przyjaciół, cudownego chłopaka, nie potrzebowałam niczego więcej. Tylko czasem miałam przeświadczenie, że czegoś mi brakuje. Że moje serce czegoś głośno się domaga. Wiedziałam nawet czego. Jednakże, nie mogło tego dostać. Już nigdy tego nie posmakuje. Tak. Gregora.

-Chyba znalazłam pracę- powiedziała mi pewnego razu Marysia- jak dobrze pójdzie to niedługo nie będziesz miała mnie na głowie- pochwaliła się z dumą.

-Wcale tak nie mów- odpowiedziałam drażliwie- bardzo dobrze mi się mieszka z moją ukochaną siostrzyczką- powiedziałam i pogłaskałam ją po jej brązowych włosach. Jakoś dziwnie zebrało się mi na czułości- co to za praca?

-Asystentka w salonie fryzjerskim- powiedziała zwięźle- Takie nic, ale żadna praca nie hańbi.

-To świetny pomysł!- ucieszyłam się- a jak Twój niemiecki? Czujesz się na tyle mocna?- zapytałam podejrzliwie.

-Twoja mama bardzo mi pomogła.  Korzystam z książek, które mi dałaś. Jakoś to idzie- przyznała.

-Jestem z Ciebie dumna- odpowiedziałam, lecz tym razem po niemiecku- muszę iść do sklepu kupić coś z czego będziemy mogły zrobić jakiś przyzwoity obiad i to uczcić.

-Iść z Tobą?- zapytała troskliwie i nieśmiało. Nie wiedziała pewnie jak się zachować. Nic dziwnego.

-Nie- powiedziałam pewnie- Poradzę sobie- odpowiedziałam z uśmiechem. Naprawdę czułam się na tyle mocna, by iść sama do sklepu, jakkolwiek głupio to brzmi. Wszystko układało się naprawdę  dobrze. Byłam w końcu sobą. Tą samą zagubioną w uczuciach, nie potrafiącą zapełnić dziury w swym sercu, dziewczyną. Coraz bardziej rozpoznawałam samą siebie, co sprawiało mi nieopisaną radość.

Na zewnątrz było zimno, ale czego się spodziewać w grudniu? Pod butami strzelał śnieg. Wiał lekki, zimny wiaterek. Na ulicach nie było zbyt tłoczno, jak to bywa zawsze około południa. Większość ludzi zapewne już pracowała. W drodze wymyśliłam, że na obiad zrobimy pierogi z serem.  Szybko kupiłam to co potrzeba i marzyłam tylko by wrócić do domu. Było strasznie zimno, a ja nie ubrałam się zbyt ciepło. Przechodząc przez jezdnię, nie zobaczyłam rozpędzonego, jadącego z dala samochodu, który nie zdążył wyhamować, gdy przechodziłam ja. To co zapamiętałam z tego zdarzenia to moment, kiedy owy samochód we mnie uderzył.

                Obudziłam się na drugi dzień w szpitalu. Miałam już do czynienia z tą wonią i charakterystycznym zapachem szpitali, która wprawiała mnie o zawroty głowy, dlatego też nie miałam większych problemów, by rozpoznać gdzie się obecnie znajduję. Wokół mojego łóżka znajdowała się cała moja rodzina. Uśmiechnęłam się, widząc ich wszystkich razem. To był piękny widok.

-Co się stało?- zapytałam, a zaraz po tym syknęłam, gdyż przeszył mnie straszny ból głowy z jakim jeszcze nigdy nie miałam do czynienia.

-Miałaś wypadek- odpowiedział poważnie Natan.

Wtedy zachciało mi się śmiać z samej siebie. Takie szczęście mogę mieć tylko ja.

-Jestem ostatnią ofiarą losu- powiedziałam otrząsając się. Widziałam jak z przejętej Marysi, schodzi stopniowo ciśnienie. Musiała straszliwie przejąć się moim wypadkiem.

-Masz mnie tak więcej nie straszyć, jasne?!- przemówiła w końcu i ona.

-Jak się Pani czuje?- przerwała nam wysoka kobieta, w białym fartuchu. Zapewne lekarka, która mnie diagnozowała.

-Dobrze- odpowiedziałam pewnie. Bo tak naprawdę było. Było zadziwiająco dobrze. Może ten wypadek nic nie zmieni w moim życiu, jak myślałam wcześniej?

-Powiedziała już Pani rodzina o tym co się stało?- zapytała lekarka, błądząc wzrokiem po sali.

-Tak- kiwnęłam głową- Wiem, że miałam wypadek.

-Nie mówię o tym- oznajmiła kobieta z grobowym wyrazem twarzy.

__________________

Jeśli czytacie, to oczywiście komentujcie. :) Komentowanie, jest równoznaczne z motywacją, a motywacja- z dalszym pisaniem. ^^

Pozdrawiam. ;*