Rozdział 24.

Stałyśmy obydwie na środku łazienki z kamiennymi twarzami, wymieniając wzajemnie przerażone spojrzenia. Bałam zapytać się o wynik. Każda sekunda zwłoki, dłużyła się jak godzina. Drżałam.

-Negatywny…- powiedziała w końcu, wzdychając.- Każdy negatywny.

Odetchnęłam z ulgą, lecz z drugiej strony czułam małe rozczarowanie. Dziwne uczucie. Coś jakbym coś straciła. Nie potrafiłam zrozumieć samej siebie. Jestem jakaś dziwna…  Marysia zbliżyła się do mnie delikatnie i przytuliła mnie do siebie. Nadal nie mogłam złapać oddechu. Świat wokół mnie wirował. Dopiero teraz nogi zrobiły się jak z waty. Drżałam jeszcze bardziej niż przed momentem. Doszła do mnie powaga sytuacji, w której się przed chwilą znajdowałam.

-Musisz iść do lekarza…- powiedziała Marysia, kiedy przeszłyśmy już do salonu.- Te omdlenia skądś muszą się brać. Najlepiej nie czekaj i idź choćby już teraz. Na takie badania czeka się trochę czasu…

-Tak wiem… A my go nie mamy…- wyrwała mnie z zadumy- Mam prośbę. Pójdziesz ze mną? Naprawdę nie czuję na tyle dobrze, by iść sama.

-Ależ oczywiście, że pójdę.- zgodziła się.- Amelko, jak Ty chcesz jechać do Planicy?

-Nie wiem. Wiem tylko tyle, że muszę…- przyznałam.- Ja… Muszę zostać na drugi sezon… Muszę…- szeptałam.

-Może chodźmy już do przychodni. Od razu zrobisz badania, a przy okazji lekarz może zaleci ci jakieś leki wzmacniające chociaż na jakiś czas.- poddała pomysł.

-Dobrze.- zgodziłam się- Nie wiem co bym bez ciebie zrobiła…

-To chodźmy. Nie ma na co czekać.- powiedziała, wykrzywiając swe usta w coś przypominającego… uśmiech? Trudno było stwierdzić.

-Zamów taksówkę, dobrze?- poprosiłam, a Marysia posłusznie spełniła moją prośbę. Co by było ze mną gdyby nie moja siostra? Prawdopodobnie męczyłabym się sama ze sobą.

 W przychodni było pełno ludzi. Przygaszonych, strapionych, chorych… Trochę przypominali moje odbicie lustrzane. Czasem kompletnie nie poznawałam samej siebie w lustrze. Czułam się –i tak wyglądałam- jakby ktoś ściągnął mnie z krzyża.

-Podejrzewam, że to anemia.- stwierdził lekarz, do którego udałam się zaraz po wykonaniu badań- Zleciłbym tutaj bardziej szczegółowe badania. Na przykład krwi.

-Już je wykonałam. Nawet przed wizytą u Pana..- wykrztusiłam- Czy mógłby Pan przepisać mi jakieś lekarstwa, żebym mogła normalnie funkcjonować? Chociaż na jakiś czas, proszę…

-Tak, to oczywiste.- powiedział pewnie.

Dwa dni później:

                Lekarstwa naprawdę pomagały. Z dnia na dzień czułam się lepiej, ale jednak nie byłam do końca sobą. Moje ciało, stało się jakieś obce. Ociężałe, obolałe… Nie moje…  Na dodatek z krwawiącym sercem. Próbowałam dzwonić do Maćka, ale nie odbierał. Pisałam, on nie odpisywał. Całkowicie unikał kontaktów ze mną. Wracając z pracy, przed moim domem, siedzącego na schodach zobaczyłam właśnie Maćka. Przywołałam go chyba myślami. Tak bardzo go pragnęłam, że to wyczuł. Ktoś wysłuchał moich modłów. Jeden problem z głowy i uczucie ulgi- bezcenne.

-Przepraszam…- powiedział wręczając mi białą różę, czyli mojego ulubionego kwiatka. Pamiętał… Pamiętał, jaki kwiat jest moim ulubionym… Mimowolnie uśmiechnęłam się.

-Skąd Ty o tej porze wytrzasnąłeś białą różę?- zapytałam z uśmiechem.- Tęskniłam.

Utonęliśmy w swoich ramionach. Połączył nas gorący pocałunek. Może za szybko ulegałam chłopakowi? On cały czas wszczynał kłótnie, a ja potem jak idiotka nie skarciłam go za to ani razu, a tylko ciągle uchodziło mu to wszystko płazem. To były błędy… Błędy, których raczej nie potrafiłam naprawić. Wpatrując się w skruszone, brązowe tęczówki Maćka, każdy by rozmiękł.

-Marzyłem o Tobie…- powiedział Maciek, kiedy siedzieliśmy w swoich ramionach na kanapie, słuchając wspólnie naszej ulubionej muzyki.

-A jednak to prawda, że marzenia się spełniają…- powiedziałam poruszona, lecz zarazem z uśmiechem na ustach. - A tak na serio, to wcale tak nie mów. Nie jestem pewna czy zasługuję na Ciebie…- powiedziałam szczerze.

-Nawet się nie wygłupiaj!- skarcił mnie- Nikt nie zasługuje na Ciebie… Nikt…- szepnął.- Jeszcze nigdy nie spotkałem takiej dziewczyny jak Ty, Melka…- spojrzałam mu w oczy. Mówił prawdę. To, że jego słowa płynęły z głębi serca, byłam pewna.- A  czy Ty masz jakieś marzenia?- zapytał, przerywając chwilowe milczenie.

-Spełniłam te wszystkie najważniejsze…- odpowiedziałam krótko i pewnie.- Pracuję ze sportowcami, mam kontakt ze sportem. Nic mi więcej nie potrzeba, aczkolwiek przyznam, że tęsknie trochę za tym uganianiem się za piłką, kiedy jeszcze grałam w klubie.

-Te najważniejsze? Czyli są jakieś inne?- dociekał.

-Tak..- kiwnęłam głową potwierdzająco.- Ale nie będziesz się ze mnie śmiał? To takie do bólu banalne.

-Obiecuję.- powiedział składając na moim policzku pocałunek.

-Chciałabym wyruszyć na romantyczną podróż do Paryża, wziąć ślub ze swoim księciem z bajki i jeszcze jeden raz pojechać na Gran Derbi do Madrytu…- wyznałam. Na kącikach ust chłopaka zobaczyłam uśmiech.- Ale miałeś się nie śmiać!- rzuciłam, uderzając go lekko poduszką, na co chłopak mocniej przytulił mnie do siebie.

-Znam tabuny dziewczyn, których najważniejszym marzeniem jest wyjazd na mecz, wiesz?- złożył na moich ustach długi i namiętny pocałunek. Nie zasługiwałam na niego… Taka jest prawda…

W końcu nadszedł czas na Planice. Ostatnie loty. Ostatni konkurs w tym sezonie. Ostatnia okazja by zobaczyć wszystkich skoczków razem i poczuć tą atmosferę pod skocznią. Jak się spodziewałam, tak się stało, że te 3 magiczne dni minęły szybko. Bardzo szybko. Bałam się, że za szybko. Zdecydowanie za szybko. A po konkursach przyszedł czas na coroczną i tradycyjną imprezę. Było dużo śmiechu, zabawy, jedzenia a i również alkoholu. Jednak było to takie kulturalne picie z umiarem. Jak się czułam? Przyznam, że trochę nieswojo we własnym ciele, ale byłam w stanie normalnie funkcjonować. Dało się jednak zauważyć, że przepisane przez doktora lekarstwa wzmacniające mnie, z dnia na dzień tracą na swojej sile. Uodporniałam się powoli na ich działanie. Dlatego też nie tknęłam wcale alkoholu na owej imprezie. Ale w zamian lepiej poznałam Niemców, Słoweńców, a nawet Japończyków, którzy jak nigdy otwarli się przede mną. Na samą myśl o tym co się stało przez te ponad pół roku, uśmiechałam się. Owszem, były chwile załamania, ale nigdy tak nie cieszyłam się z drobnostek. Wszystko, co mnie otaczało, było dla mnie powodem do radości. Przebijające się przez słońce, świecące promienie słoneczne, lekki wiaterek, świeże i orzeźwiające powietrze.

-Amelko! Poczekaj!- usłyszałam wołanie Maćka, kiedy zmierzałam w stronę autobusu, którym mieliśmy wrócić do Austrii. Posłusznie zastopowałam i przywitałam chłopaka promiennym uśmiechem oraz buziakiem.

-Zanim wyjedziesz, chciałbym Ci coś dać.- wysapał i wręczył mi podłużną, białą kopertę- To bilety do Paryża. Za tydzień już będziemy razem rozkoszować się widokiem wieży Eiffla.

-Maciek!- pisnęłam, ciągle nie dowierzając w to co słyszę, zerkając raz na chłopaka, drugi raz na kopertę.- Ja nie wiem nawet co powiedzieć!- rzuciłam się chłopakowi na szyję, o mało go przy tym nie dusząc.

-Mela! Pośpiesz się! Zaraz musimy jechać!- usłyszałam z oddali ponaglający głos Morgiego.

-Muszę iść…- powiedziałam do chłopaka, uwalniając go z moich objęć, po czym czule się z nim pożegnałam i pobiegłam do naszego „domu na kółkach”.

                -Dobrze, że już jesteś. Czekam na Ciebie od 3 godzin…- powiedziała Marysia na wstępie, siedząc na huśtawce obok mojego domu.

-Masz szczęście, że nie jest zimno, bo inaczej przymarzłabyś do tej huśtawki.- powiedziałam żartobliwie. Siostra, niemo podeszła do mnie  i wręczyła mi białą kopertę.

-Ty też chcesz mi zafundować romantyczną wycieczkę do Paryża?- zażartowałam.

-Mela, to Twoje badania.- zaczęła poważnie- Odebrałam je za Ciebie, nie pytaj nawet jak…- powiedziała  jeszcze bardziej poważnie. Zaraz po wejściu do domu, przystąpiłam do otwierania zaklejonej koperty. Co czułam? Nic dziwnego. Ogarniał mnie jakiś dziwny błogi spokój, trochę nie pojęty dla mnie. Po chwili, żałowałam wszystkiego, włączając w to swoje marne życie. To było jak wyrok. Moje dni zostały policzone. Usiadłam z kamienną twarzą na kanapie, nie mogąc uwierzyć w to, co powoli mnie niszczyło. Zjadało od środka, bez mojej zgody.

-Muszę iść dziś do pracy…- odezwałam się ochryple po jakimś czasie, rzucając wyniki badań na stolik- Dziś ma zapaść decyzja czy wylatuję, czy też zostaję. Pójdę się przebrać.

Zauważywszy to, spięta Marysia od razu rzuciła się na stolik, na którym znajdowały się papierki, które przesadziły o moim życiu.

-M…Mela- powiedziała niemiarowo oddychając, zaraz po zaglądnięciu w wyniki badań. Drżała. W jej oczach pojawiły się łzy. Przyjęła to wszystko gorzej ode mnie. Nie mogąc na to wszystko patrzeć, poszłam na górę by móc się ubrać w coś świeżego i eleganckiego, żeby móc iść spotkać się z szefem. Nie chciałam myśleć o tym czymś, co jest w moim ciele. Porwałam się więc w wir wybierania i  przymierzania ciuchów, jednak to nie sprawiło, że zapomniałam. Wprost przeciwnie. Z każdą chwilą dochodziło to do mnie coraz bardziej i boleśniej. Umieram. Tutaj żadna medycyna nie jest  w stanie mi pomóc. W końcu zdecydowałam ubrać na siebie kremową bluzkę z czarnym, koronkowym kołnierzykiem oraz czarną, gładką i rozkloszowaną spódnicę a do dopełnienia tego wszystkiego czarne i wysokie szpilki. Nie wiedziałam, czy jeszcze będę miała okazje kiedykolwiek mieć je na nogach, więc każda okazja do ich założenia musiała być wyjątkowa.

                Przez cały czas, spędzony w taksówce, myślałam o tym wszystkim. Najbardziej bolał mnie fakt, że Marysia tak to wszystko przeżywa. Schodząc gotowa na dół, ona nadal siedziała zapłakana. Cały czas pytała: „Dlaczego?”… Sama chciałabym to wiedzieć.

-Pani Amelio, proszę wejść.- wyrwał mnie z rozmyślań mój przełożony, który zapraszał mnie do swego gabinetu.

-Dzień dobry.- przywitałam się a i nawet wymusiłam na swej twarzy uśmiech.

-Czy coś się stało?- od razu zauważył, że coś jest nie tak.

-Nie, nie… - bez przekonania rzuciłam.- Może widać jeszcze po mnie trudy podróży. W końcu dopiero dziś wróciliśmy z Planicy. A poza tym denerwuję się werdyktem, dotyczącym mnie i mojej pracy tutaj.

-Pani Amelio… Jest Pani bardzo kompetentną osobą, a przede wszystkim młodą osobą. Wierzę, że nabrane tutaj doświadczenie, zaowocuje w przyszłości…

-Niech Pan powie wprost…- przerwałam wstęp, domyślając się co chce powiedzieć mi mój szef.

-Niestety, ale na razie nie ma dla Pani miejsca u nas…- przyznał. Wtedy wszystko do końca runęło. Następna część mojego serca, została brutalnie wyrwana. Co ja takiego zrobiłam losowi, że tak się na mnie mści?

Bardziej przejęłam się stratą pracy, niż chorobą. A może dobrze się stało? Przecież i tak nie zostało mi dużo życia. Narobiłabym tylko problemów. Powinnam cieszyć się, że w ogóle miałam szansę poznać tych ludzi, których dotychczas mogłam podziwiać tylko zza szklanego ekranu telewizora. Z drugiej strony, to poczucie, że nie byłam na tyle dobra… To było jak nóż wbity w plecy. Tak bardzo się starałam. Szargały mną sprzeczności. Na dodatek pokłóciłam się z Marysią, która miała mi za złe, że „nie walczę o siebie”. Może i miała rację… Ale ja już nie miałam ochoty, ani sił walczyć. Poza tym lekarze nie dawali mi więcej, niż rok życia. Chciałam umrzeć. Chciałam w końcu skończyć to coś, co inni nazywali „moim życiem”. To nie było życie. To jakaś szkoła przetrwania… Marna tragedia…

- Powinnaś zamykać drzwi na klucz. Już nie wiem, który raz Ci to mam powtarzać.- usłyszałam, podczas kiedy szperałam w półce na książki.

-Nikt mnie nie ukradnie…- odpowiedziałam- Gregor… Wiesz już?- zapytałam niepewnie, odwracając się na pięcie. Jego aksamitny głos poznałam już na samym początku, więc jego wizyta nie była dla mnie żadnym zaskoczeniem.

-Tak…- odpowiedział przysiadając się- Trzymasz się jakoś? Naprawdę, nie rozumiem ich decyzji.

-Trzymam się… - jąknęłam, po czym schowałam twarz w dłoniach. Chłopak przytulił mnie czule do siebie. Spięłam się. Jego dotyk… Jego dotyk… Niepowtarzalny, magiczny, wyjątkowy. Zachciało mi się płakać. Chyba nawet ze szczęścia. Tak. Znowu czułam jego ciepło, zapach i dotyk… - Gregor, nie daję sobie z tym rady. Czuję się jak bezużyteczny śmieć… Skończyłam psychologię, żeby pomagać ludziom, a… Jestem żałosna…- wyżaliłam się, chowając się jak mała dziewczynka w ramiona chłopaka.

-Nie mów tak-… powiedział, po czym przytulił mnie jeszcze mocniej; niby po „przyjacielsku”, lecz czułam dreszcz, gdy to robił. Jednocześnie gładził delikatnie i z wyczuciem moje włosy.- Idź się spakować. Weź najpotrzebniejsze rzeczy. Mam pewien pomysł.

-Niby jaki?- posłałam chłopakowi pytające spojrzenie, przerywając nasz uścisk.

-Idź się najpierw spakuj.- ponaglił- Porywam cię tak gdzieś na 3 dni.

Uległam bez większych protestów. Chłopak i tak pewnie okazałby  się nieugięty. W pośpiechu spakowałam to co najpotrzebniejsze i już po 30 minutach jazdy, Gregor oznajmił mi, że jesteśmy na miejscu. Znajdowaliśmy się na małej polance porośniętej drzewami i krzaczkami. Na jej środku- małe jeziorko, w którym pływały ryby. Powietrze tutaj było czystsze niż łza. To wszystko tutaj wyglądało jakby człowiek tu nigdy nie dotarł. I tak spędziłam z Gregorem 3 cudowne dni, nie patrząc na telefon, rachunki, kalendarz, zegar. Czas jakby się zatrzymał. Łowiliśmy ryby; co wieczór siedzieliśmy z kubkiem herbaty przy ognisku i szczerze rozmawialiśmy. Mogłabym tutaj zostać już na zawsze…

-Czemu mnie tutaj zabrałeś?- zapytałam  z ciekawości, gdy ostatniego wieczoru naszego pobytu siedzieliśmy rozkoszując się ogniskiem.

-Jesteś moją przyjaciółką, a przyjaciele sobie pomagają…- odpowiedział z zadumą- Mela, kochasz go?- zapytał i spojrzał na mnie swymi czekoladowymi oczami. Nie miałam pojęcia co odpowiedzieć. To pytanie mnie sparaliżowało. Zwiesiłam głowę na dół. Nie sądziłam, że takie niby proste pytanie, potrafi przysporzyć tyle problemów.

-No tak…- powiedziałam bez przekonania w głosie. Dotychczas nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak wyglądają nasze relacje z Maćkiem. To dało mi dużo do myślenia.

-Żałujesz, że nam nie wyszło?- spytał, patrząc w ognisko.  Spojrzałam na chłopaka, on również podniósł głowę i spoglądaliśmy sobie głęboko w oczy. Zupełnie tak samo jak tamtego wieczoru w samochodzie, podczas naszego tańca na balu dla sportowców…

-Żałuję każdego dnia…- postanowiłam powiedzieć mu całą prawdę.

-Przepraszam…- wykrztusił- Zraniłem cię niewyobrażalnie i właściwie sam się za to nienawidzę... Nie rozumiem jak można ranić kogoś, kochając go najbardziej na świecie…

-Zraniłeś…- pokiwałam głową- Ale ja nawet nie potrafiłam mieć ci tego za złe…- znów patrzyliśmy sobie głęboko w oczy.-Nawet nie masz pojęcia jak mi to wszystko było potrzebne… Ta cała odskocznia od kłopotów.- przyznałam, żeby odbiec jak najdalej od kłopotliwego tematu i sytuacji. On powiedział, że mnie kochał… Niby o tym wiedziałam, ale uczucie, które towarzyszyło mi kiedy usłyszałam słowa chłopaka, były nie do opisania…

-Pracy dla ludzi takich jak ty nie brakuje.- powiedział, myśląc, że mam na myśli utratę stanowiska.

-Nie chodzi mi o pracę…- zebrałam się na odwagę- Mam raka mózgu.

W oczach chłopaka coś zgasło. Patrzył na mnie z niedowierzaniem. Zupełnie tak, jakby myślał, że żartuję.

-No powiedz coś…- powiedziałam, widząc blokadę mojego przyjaciela. „Przyjaciela”… Jak to dziwnie brzmi, prawda?

-Powiedz mi, że to tylko idiotyczny żart…- powiedział drżącym głosem.

-Powiem więcej… Jest złośliwy, rośnie bardzo szybko…- dodałam, dobijając go jeszcze bardziej. Nie miałam może i serca, ale zawsze stawiałam sprawę jasno, jeśli chodziło o stan mojego zdrowia. Byłam pogodzona ze śmiercią. -  Gregor, ja czuję jak on mnie zjada na żywca. Na razie leki jakoś tamują ból, ale nic nie da się więcej zrobić. Umieram… I wiesz co jest najlepsze? Że z jednej strony się cieszę…

-Nie mów tak!- powiedział stanowczo, podnosząc głos.

                Ulżyło mi. Wreszcie się komuś wygadałam… To jak zdjąć stukilogramowy głaz z mojego serca. Zaskoczyła mnie jego późniejsza reakcja.  Nie pocieszał, nie wmawiał fikcji, tylko był ze mną. Traktował mnie normalnie. Robił to czego potrzebowałam na chwilę obecną. Nie utraciłam tego, czego tak bardzo się bałam, czyli normalnego traktowania. Wyjątkowy…

-Dziękuję…- powiedziałam, biorąc swój plecak z bagażnika auta Gregora, gdy już wróciliśmy.- Ten wyjazd bardzo dużo dla mnie znaczył…

-Dla mnie też.- przyznał- Mela, obiecaj mi coś…- wziął z mojej ręki torbę i chwycił za nadgarstki.

-Co takiego?- posłałam chłopakowi pytające spojrzenie.

-Że za rok też pojedziemy na biwak…- mówił rozpaczliwie.

-Ale… za rok może mnie już nie być… Ba, nie będzie mnie…- mówiłam pogodzona ze swoim losem.

-Dlatego obiecaj, że będziesz walczyła!- ciągnął dalej.- Walczyła chociaż o nasz biwak, zrozumiane?

-Obiecuję…- zadeklarowałam, po czym w wyniku impulsu wylądowałam w ramionach chłopaka. Właściwie sama nie wiedziałam jak to się stało. Z trudnością było nam się od siebie uwolnić. Tam chciałam zostać do końca swego krótkiego, żałosnego życia. Tam było moje miejsce. Od zawsze tak uważałam i trzymałam się tej myśli.

-Do zobaczenia.- pożegnałam się i zabrawszy plecak jednym ruchem, weszłam do domu. Przestraszyłam się nie na żarty, kiedy zauważyłam, że na fotelu ktoś siedzi. Podeszłam bliżej, chwiejnym krokiem i duszą na ramieniu. Kto to mógł być?

____________________
Tutaj trochę więcej Gregora. :]

Ech… I powoli będziemy się zbliżać do końca tej historii…

Jeszcze tylko (albo aż) kilka rozdziałów…

Ściskam moooocno kochane. ;**

Komentujcie!