Rozdział 15.

                 Nadeszła w końcu sobota, godzina 15.00. O 17.30 miał odbyć się konkurs drużynowy. Już z samego rana dało się poczuć tę zakopiańską atmosferę. Pogoda dopisywała, a i humor każdy miał jakiś lepszy. Jedna rzecz mnie lekko dobijała- spotkanie z Klarą. Czułam się jakoś nieswojo. Nie wiedziałam co powiedzieć dziewczynie, kiedy już ją spotkam. Próbowałam wymyślić jakiś racjonalny plan działania, ale coś mi to nie wychodziło. Kiedy szłam na miejsce spotkania, nogi miałam jak z waty. W ostatnim czasie uświadomiłam sobie, że jest mi ona niezwykle potrzebna. Ale to nie była jedyna rzecz, do której doszłam wniosku. Jak bardzo ona mnie zraniła, wiem tylko ja. Kiedy rani ktoś bliski, to właśnie boli najbardziej. Gdy zobaczyłam to zdjęcie, które wysłała mi już pierwszego dnia pobytu w Austrii,  czułam jakby ktoś wbił mi nóż prosto w plecy. Nie łatwo jest zapomnieć. Teraz potrafiłam zrozumieć Gregora, po tym kiedy dowiedział się o mojej „zdradzie”.

-Cieszę się, że przyszłaś- powiedziała na wstępie dziewczyna, gdy już dotarłam na miejsce naszego spotkania, a ona- widocznie była cała w skowronkach.

-Umówiłyśmy się w końcu- powiedziałam stanowczo.

-Amelio…- jej optymizm pękł jak bańka mydlana, gdy usłyszała ton mojego głosu- Nie oczekuję wiele. Wiem, że nie chcesz mnie już pewnie widzieć do końca życia, ale chcę byś mi wybaczyła albo przestała chociaż trochę nienawidzić- przyznała ze skruchą- potrzebuję cię- szepnęła.

-Amelio?- zapytałam- nie za oficjalne?

Klara spojrzała na mnie nieco wyblakłymi oczami. To mówiło wszystko samo za siebie. Naszła mnie taka myśl, że chyba odzyskałam moją przyjaciółkę.

-Posłuchaj…- zaczęłam swój monolog-  Przemyślałam wszystko. Owszem, to co zrobiłaś jest niewybaczalne; przyznam, że cierpiałam, bolało, ale do wczoraj nie wiedziałam, że aż tak mi Cię brakuje… Nie udawajmy, że nic się nie stało, ale ja nie chcę przerywać naszej przyjaźni. Pewna sytuacja uświadomiła mi, że każdy zasługuje na drugą szansę.

Dziewczyna nic nie powiedziała. Spojrzała na mnie, a jej oczy błysnęły i niemal w tym samym momencie stały się wesolutkie, jak oczy dziecka. Następnie rzuciła mi się na szyję i mocno do siebie przytuliła. Potem czułam się, jakby nic się między nami nie zmieniło. Rozmawiałyśmy, rozmawiałyśmy i jeszcze raz rozmawiałyśmy… Zupełnie tak jak za dawnych czasów. Nie wiem jak to było, ale chwila rozmowy z dziewczyną sprawiła, że humor od razu mi się poprawił.

-Muszę iść- powiedziałam nieco ze smutkiem. Co jak co, ale rozmowy z Klarą, moją Klarą, były niezastąpione. Teraz mogło się dziać co tylko chciało. Miałam przy sobie przyjaciółkę, która była ze mną- Za pół godziny zaczną się zawody.

-Trybuny czy jesteś tam ze skoczkami gdzieś na boku?- zapytała.

-Tym razem trybuny- powiedziałam z podekscytowaniem zacierając ręce- Chcę poczuć tę cudowną atmosferę.

-Odprowadzę Cię- zaproponowała. Ja nie mogłam się nie zgodzić, więc szłyśmy już spacerkiem ulicami zatłoczonego Zakopanego, pełnego polskich kibiców. Odbyłyśmy prawie połowę drogi, kiedy usłyszałam dźwięk przychodzącego smsa. Nadawca- jakiś nieznajomy numer.  Otworzyłam z zaciekawieniem wiadomość, by przeczytać jej treść i moim oczom ukazał się tekst:

„Hej ;* Tu Maciek. Jak obiecałem, tak piszę. Jak przed dzisiejszym konkursem?”

Czytając, śmiałam się do telefonu, jak jakaś zakochana gimnazjalistka. Widząc to Klara, natychmiastowo zareagowała:

-Ejjj! Co jest?- zapytała wścibsko- co to za uśmieszki do telefonu? Skądś to chyba znam.

-To Maciek- odpowiedziałam z uśmiechem- znajomy.

-Czy jak piszesz ze mną też uśmiechasz się do telefonu?- zapytała podejrzliwym tonem.

-To zależy jakie głupoty mi piszesz, kochana- odpowiedziałam nadal się uśmiechając.

-Dobra, dobra- odpowiedziała, bacznie się mi przyglądając- no odpisz mu, już- ponagliła, również z uśmiechem na ustach.

„Hej. No już myślałam, że o mnie zapomniałeś. :) A konkurs? Hmm… Nerwy są, chociaż to nie ja będę skakać. :D Już trzymam kciuki za Ciebie!”- odpisałam. Ani się obejrzałam, a byłyśmy obok hotelu.

-O 20.00 mam pociąg do Krakowa- powiedziała Klara.

-Nie będzie Cię na konkursie?- zapytałam zawiedziona- miałam nadzieję, że razem pokibicujemy, poznam Cię ze skoczkami i takie tam. Pełno tam ciach, które tylko czekają na swoją księżniczkę- palnęłam bezmyślnie.

-Ale Maciek jest Twój!- wrzasnęła, a jak się potem okazało, obok nas przechodziła kadra polskich skoczków. Co prawda bez uroczego szatyna, z którym wymieniałam smsy, ale i tak czułam jak robię się czerwona niczym truskawka.

-Szczerze mówiąc, to krucho u mnie z kasą…- wyjaśniła smutno, po tym kiedy skończyłyśmy się śmiać z zaistniałej sytuacji-  Na pociąg wydałam połowę swoich oszczędności i nie mogę sobie pozwolić na większe rozrywki, bo wiesz…

-Ale… Co się stało?- zapytałam zdezorientowana.

-Rodzice nie dają mi pieniędzy. Pokłóciliśmy się… Padło parę słów za dużo… Wiesz jak to jest… A do Zakopca musiałam przyjechać, po co już sama wiesz. Bartek mi powiedział, że pracujesz ze skoczkami, więc myśl była jedna- jechać do Zakopanego. Chciałam jechać do Ciebie do Austrii, ale… pieniądze…

-No rozumiem- powiedziałam-  Wspominałaś o Bartku…- zawiesiłam głowę w dół- Co z Nim?- zapytałam nieśmiało.

-Dobrze, dobrze- pokiwała głową- z tego co wiem znalazł sobie jakąś dziewczynę.

-Tęskniłam za Tobą- rzuciłam się z uściskiem na przyjaciółkę, by nie widziała łez i zawiedzenia, które malowało się na mojej twarzy. Cieszyłam się, że Bartek jakoś stawał na nogi, ale po co była ta szopka przede mną? To zniszczyło naszą relację…

-Ja za Tobą też. Bardzo- odwzajemniła uścisk- Mela… Ten chłopak, z którym rozmawiałam, żeby Cię odnaleźć… Kto to?- nie wytrzymała i zapytała z ciekawości.

-Gregor- rzuciłam-TEN Gregor- dodałam.

-Wiedziałam!- znowu wybuchła- Patrzyliście na siebie w taki niesamowity sposób, że nie mogłam się na Was napatrzeć.

Nic nie odpowiedziałam. Wyciągnęłam telefon z kieszeni, który już jakiś czas temu dawał znak, że przyszedł sms.

-Maciek- powiedziałam, usprawiedliwiając się dlaczego wyciągam telefon. Jednak nie było tak naprawdę. Wspomnienie o miłości, którą darowałam Gregora, sprawiała ból. Ból, że to już wszystko przeminęło… Nie wróci… Nie zdarzy się drugi raz…

-Aaaa… Rozumiem- powiedziała-  Dobra Mela, mam nadzieję że się niebawem spotkamy. Muszę już lecieć. Dokrędki przed wyjazdem, sama rozumiesz.

Pożegnałyśmy się, a ja miałam wrażenie, że już tęsknię za przyjaciółką. Ledwo co ją odzyskałam, a ja już musiałam się z Nią żegnać… Ale wróciła.  Czułam, jakby ktoś zdjął z mojego serca stukilogramowy głaz. Z tego wszystkiego o mały włos, zapomniałabym o wiadomości od Maćka.

Maciek: „Nie dziękuję, bo nie chcę zapeszyć, ale chciałbym podziękować po konkursie. Co powiesz na spotkanie?”

Mela:  „Z miłą chęcią. :) Ale nie będziesz zmęczony po zawodach?”

Maciek: „Nie. :D Spacerek robi dobrze każdemu. To 21.00 pod skocznią, może być?”

Mela:  „Tak, oczywiście. :) Już się nie mogę doczekać. :D”

Maciek: „Ja również. :D To do zobaczenia. ;*”

                Zawody wygrali Polacy, drudzy byli Austriacy, a trzeci- Słoweńcy. Na trybunach- szał, zwłaszcza przy skokach Polaków. Byłam już kilkakrotnie na zawodach skoków narciarskich, ale mogę przyznać z czystym sercem, że w Polsce atmosfera była najlepsza; najbardziej wyjątkowa i niepowtarzalna. Wybawiłam się świetnie, skoki były świetne a na dodatek za niedługo miałam spotkać się z Maćkiem. Wszystko było pięknie. Pięknie do tego stopnia, że bałam się przez chwilę, że ktoś zbudzi mnie z tego cudownego snu.  Zawsze, gdy coś zaczynało się układać, musiało się nagle zepsuć. Od razu po powrocie do hotelu, pobiegłam do swojego pokoju, by przygotować się do spotkania, wcześniej oczywiście gratulując triumfatorom.

                -A gdzie się Pani wybiera?- usłyszałam, gdy miałam wychodzić już z hotelu.

-Stefan, nie strasz ludzi- przestraszyłam się - gratuluję dobrych skoków- powiedziałam, po czym stanęłam na palcach i cmoknęłam chłopaka w policzek, tak po przyjacielsku.

-Mogło być lepiej- powiedział z niedosytem- drugie miejsce, to nie to samo co pierwsze. Tu nie ma się co kłócić, ale dziękuję za buziaka. Mam motywację, żeby lepiej skakać- zażartował- a tak serio gdzie idziesz? Późno już.

-Idę się przejść. Za dużo pozytywnych emocji jak na jeden dzień.

-A chyba, że tak- pokiwał głową- to leć już. Nie będę Cię zatrzymywał. Do zobaczenia jutro.

To jak bardzo lubiłam Stefana, nie dało się opisać słowami. Sama jego obecność poprawiała mi humor. Od samego początku nasze relacje były w bardzo dobrym stanie. Kiedy dotarłam na miejsce, zobaczyłam czekającego już Maćka. Przeraziłam się, że się spóźniłam. Nie najlepsze pierwsze wrażenie.

-Spóźniłam się. Przepraszam.

-Nie spóźniłaś się- rzucił zdecydowanie- To ja przyszedłem za wcześnie- pocieszył mnie- Jak Ci się podobał konkurs?

I zaczęłam zdawać mu pełną relację. Ciągle gadałam i gadałam, i gadałam, lecz miałam poczucie, że chłopak uważnie mnie słucha. Niedługo musiałam czekać na rewanż, gdyż okazało się, że z Maćka też niezła gaduła. Wystarczyło tylko zapytać o jedno- sport.

***

                Widziałem ich przez hotelowe okno. Mela- ciągle się uśmiechała, patrzyła na Niego jak na jakiegoś greckiego boga; wyraźnie Jej na nim zależało. Z kolei On- wyrażał to samo każdym swym gestem. Nie potrafiłem przyznać się przed samym sobą, że jestem zazdrosny. Bo byłem. I to cholernie zazdrosny. Ale czego ja się spodziewałem? Że wskoczy w habit i nigdy nie pozna żadnego innego faceta, którym nie jestem ja? Nasza wczorajsza rozmowa widocznie nie zraniła jej aż tak bardzo, jak mnie. Tak. Wczoraj sam siebie zraniłem, kłamiąc Meli, w żywe oczy, że jej nie kochałem… Nie kocham…  Jest dla mnie najważniejsza na całym świecie. Bez Niej, nie ma mnie. Czemu tak wczoraj powiedziałem? Mówiłem to, jak chciałem, żeby było. Kochałem Ją do tego stopnia, że powoli zacząłem tracić zmysły. To co się ze mną działo, przerażało mnie. Sądziłem, że jak skłamię Amelce, głos w mojej głowie, który tak bardzo domagał się dziewczyny, uspokoi się. Myliłem się, gdyż jeszcze bardziej odczuwałem jej brak.

-Miałaś być na zawsze- powiedziałem sam do siebie, tracąc powoli z oczu Amelię i Maćka, trzymając w ręce Jej bransoletkę, którą zostawiła ostatnio u mnie.

***

                Po trzech wspaniałych dniach w Polsce, nadszedł czas na powrót do Austrii. Droga powrotna minęła mi zdecydowanie szybciej. Większość czasu spędzałam z Michaelem, Thomasem Diethartem oraz Stefanem. Morgi i Gregor natomiast rozmawiali bardziej między sobą. Żaden z nich nie zamienił ze mną ani jednego słowa. Czułam się niezręcznie, owszem, ale jak mogło być inaczej? Po powrocie do domu, pierwsze co zrobiłam to odstawiłam walizkę i od razu pojechałam po Marysię. Byłam niezwykle ciekawa jak ona i mama się razem dogadywały.

-Ty już wróciłaś?- tak właśnie przywitała mnie mama.

-Cześć mamo. Również Cię miło widzieć i także bardzo tęskniłam- powiedziałam sarkastycznie.

-Mela!- przywitała mnie Marysia, rzucając mi się na szyję z uściskami.

-Chociaż jedno porządne powitanie- powiedziałam uśmiechając się- Jak Wam się mieszkało razem?

-Świetnie- zabrała głos mama- Amelko, rozbierz się. Zrobię obiad. Zjemy razem, we trójkę.

-Nie dziś, mamo. Dosłownie przed chwilą wróciłam do Austrii. Teraz marzę tylko o tym, żeby zażyć gorącej kąpieli i położyć się na chwilę- musiałam odmówić.

-No dobrze- zgodziła się bez protestów.

Po chwili zobaczyłam przed sobą gotową do wyjścia Marysię, trzymającą w ręce swoją torbę.

-Już?!- zdziwiłam się. Zaśmiała się tylko i wyszła, a ja pożegnałam się krótko z mamą i podążyłam śladami siostry. W taksówce, Marysia ciągle coś opowiadała. Zdawać by się mogło, że jest szczęśliwa. Wreszcie się odnalazła. Cieszyłam się i ja, ale nie umiałam tego wykazać, gdyż byłam naprawdę padnięta. Większość słów, które wypowiadała dziewczyna nie do końca do mnie docierały. Będąc w domu byłam pewna, że nic mnie nie powstrzyma przed zrealizowaniem swoich marzeń na tę chwilę- kąpiel, potem sen. Jednak nie potrafił tego zrozumieć mój telefon, który jak na złość ciągle dzwonił. Jak się okazało dzwonił Stefan. Oddzwoniłam, bojąc się, że coś się mogło stać coś niedobrego. Dziesięć  nieodebranych połączeń- to musiało coś znaczyć… Albo wyrażało wybuchowy charakter chłopaka.

-No wreszcie!- usłyszałam zniecierpliwiony głos przyjaciela- Dzwonię i dzwonię, i nie mogę się dodzwonić- odebrał już po pierwszym sygnale.

-Oj tam… Pali się czy coś?

-Tak jakby- powiedział śmiertelnie poważnie chłopak. Przeraziłam się.

-Co się stało? Nic Ci się nie jest?!- szybko zareagowałam.

-Jest jakaś gala dla sportowców; każdy musi iść, również i ja. A jest taki problem. Nie mam z kim iść. Więc chcę Cię poinformować, że jutro idziemy na bal!- oznajmił mi wesoło.

-Ciesz się, że przez telefon nie można zabić- powiedziałam wkurzona. Omal serce nie wyskoczyło mi gardłem, a ten przejmuje się, że nie ma z kim iść na galę. No jak nie zrobić coś takiemu człowiekowi?!

-Będę u Ciebie o 19.00- poinformował- Idź sobie jakieś ziółka zaparz czy coś, bo coś kochana za bardzo nerwowa jesteś- rzucił żartobliwie.

I tyle z nim rozmawiałam. Bal to było teraz ostatnie, co mi było potrzebne. Nie lubiłam tego typu imprez, ale wiedziałam, że Stefan też nie. Jako dobra koleżanka nie miałam wyjścia i musiałam z Nim iść. Może nie będzie tak źle. Z tyłu głowy, towarzyszyło mi poczucie, że zdarzy się coś niezwykłego, magicznego, niepowtarzalnego.

__________________________________

Piętnastka ląduje w Waszych rękach. :)

Oczywiście, nie muszę przypominać chyba o komentowaniu. :D

Do wtorku! ^^