Rozdział 8.

         Obudziły mnie jasne światła i ten zapach… taki… taki charakterystyczny dla szpitali? Kojarzący mi się ze śmiercią… Czułam, że wokół mnie unosi się rozpacz, płacz i cierpienie. Czy to tak wygląda to nasze drugie życie? Chciałam otworzyć swoje oczy, ale czułam tak jakby ktoś uderzył mnie stukilowym młotem w głowę, co powodowało, że nawet oddech powodował ból. Przyznam bez bicia, że zarazem bałam się tego, co zobaczę. Tchórz ze mnie, wiem…

-Rusza się- usłyszałam- Mela… Melcia… Kochanie…

Kiedy usłyszałam to ostatnie słowo na „K”, coś we mnie drgnęło. Coś w stylu mojego wewnętrznego trzęsienia ziemi. Nie zważając na żaden ból, otworzyłam z pewną brawurą oczy, chcąc jak najszybciej skarcić tego kogoś za to, że mnie tak nazwał. Jakże wielkie jednak było moje rozczarowanie…

-Jak się czujesz?- zapytał troskliwie, lecz po chwili troska z twarzy chłopaka zniknęła i pojawił się pretensjonalny gniew-  Matko kochana. Mela, coś Ty chciała ze sobą zrobić?!- moje oczy widziały tylko Morgiego. Chciałam zabrać głos. Wygarnąć mu wszystko. Doszło do mnie, że jednak żyję. Moje życie się jeszcze nie skończyło. A teraz… Co teraz w ogóle będzie? Nie potrafiłam wyobrazić sobie swojego życia… Ale z drugiej strony, szczerze nie wiedziałam czy chłopakowi za to dziękować, czy też nie.

-Nie mów do mnie kochanie- odgryzłam się stanowczo od razu.

Nie czułam się za dobrze. Wręcz okropnie. Moja głowa była strasznie ociężała; o bólu który mi z jej strony dokuczał, nie wspomnę. Na dodatek dokuczały mi dreszcze i było strasznie niedobrze. Ale kto by się dobrze czuł po czymś takim? Odpowiedź była jedna. Nikt. Nie pytałam co się stało, czy gdzie jestem, bo doskonale to wiedziałam a bałam się tylko wyrzutów, które będą mi robić, kiedy już wszyscy dowiedzą się o tym. Ja naprawdę nie miałam na to siły a wręcz wstydziłam się tego co zrobiłam.

-Dobrze- chwycił mnie za rękę, głaszcząc moją dłoń- jak wydobrzejesz, muszę Ci coś powiedzieć.

-Nie mów nikomu o tym, dobrze?- powiedziałam, nie słuchając wcześniejszych słów chłopaka- zaraz… Co masz mi do powiedzenia?- dopiero teraz doszły do mnie słowa, które wypowiedział przed momentem.

-Musisz najpierw wyzdrowieć do końca- powiedział stanowczo.

-Morgi… Jak długo tutaj jestem?

-Dziś będzie drugi dzień. Wczoraj zrobili Ci płukanie żołądka. Dzień, dwa jak będziesz grzeczna wyjdziesz, zdrowa jak rybka- powiedział z uśmiechem- muszę lecieć na trening.

-Poczekaj- chwyciłam chłopaka za rękę. Mój uścisk nie był mocny. Nie miałam jeszcze na tyle siły, ale widocznie to wystarczyło, by chłopak go wyczuł. Promiennie się uśmiechnął. Zauważyłam, że Jego oczy śmiały się - przyjdziesz potem?

-Tak pewnie, że przyjdę. Jeszcze pytasz- powiedział z uśmiechem i radością w głosie.

-Jeszcze jedno- chwyciłam chłopaka za jego niebieską, kraciastą koszulę, w której wyglądał naprawdę uroczo, co musiałam przyznać sama przed sobą. Chłopak spojrzał na mnie pytająco, swymi niebieskimi oczętami.

-Nie mów nikomu o tym…- wyjąkałam nieśmiało.

-O to możesz być spokojna- powiedział delikatnie, po czym musnął  równie delikatnie mój policzek. Nie powiem, że nie byłam zdziwiona tym co zrobił chłopak, ale próbowałam jakoś opanować swe nerwy.  Zawsze denerwowały mnie takie dwuznaczne gesty ze strony innych, lecz tym razem musiałam zachować spokój. Thomas dostatecznie dużo dla mnie zrobił.

                Leżałam wpatrując się w wyblakłą, żółtą ścianę. Co teraz? Czy będę po tej nieudanej próbie samobójczej, potrafiła spojrzeć mojemu ukochanemu w oczy? Czy to wyryje jakąś bliznę na mojej psychice?  To jeden wielki znak zapytania. Właściwie, całe moje życie to jeden wielki znak zapytania. Dlaczego moje życie musi tak wyglądać? Czemu nie potrafię normalnie żyć? To coś we mnie jest chyba nie tak… Jednocześnie, miałam już dość szpitala. Nie lubiłam tej atmosfery. Z resztą kto lubił? W powietrzu unosił się zapach śmierci i świadomości, jakże to nasze życie ludzie jest kruche a ja tak bardzo teraz pragnęłam znajdować się już w domu, siedząc przed kanapą z kubkiem gorącej herbaty w ręce, głowiąc się co będzie dalej.

-Dobrze się już czujemy?- zapytał doktor, który wszedł do sali na tyle cicho, że  nie usłyszałam go. Był to rosły mężczyzna, w połowie łysy, w średnim wieku, a w głębokich oczodołach znajdowały się czarne oczy, przypominające okrągłe węgielki.

-Tak- odpowiedziałam ze zdecydowaniem-kiedy będę mogła wyjść?- z grubej rury zapytałam.

-Za jakieś dwa, trzy dni. Zobaczymy- odpowiedział, wpisując coś w kartę.

-Chcę wyjść już dziś na własne żądanie- zażądałam nie łamiąc przy tym ani razu swego głosu- czy mógłby mi Pan dostarczyć odpowiednie dokumenty?

-Tak. Zaraz poproszę siostrę, aby przyniosła to co trzeba- powiedział nieco zaskoczony-Nie radziłbym jednak. Pani jest jeszcze jednak bardzo osłabiona. A może Pani chciałaby porozmawiać z psychologiem?- zapytał, a pytanie to zadziałało na mnie jak czerwona płachta na byka.

-Nie- odpowiedziałam ze złością, która wzięła się we mnie właściwie znikąd.

- Przepiszę Pani jakieś lekarstwa, skoro taka jest Pani decyzja- powiedział nieco zmieszany. Kolejny, który wziął mnie za jakąś  wiedźmę… Świetnie. Nie chciałam taka być, ale nie potrafiłam opanować wszystkich swoich emocji. Nie radziłam sobie…

-Dziękuję- powiedziałam, potulnym głosem. Następnie lekarz wręczył mi receptę i wyszedł. Po chwili przyszła pielęgniarka, która wręczyła mi potrzebne dokumenty, które musiałam wypełnić. Zabrałam się więc do roboty. Nie sądziłam, że trzeba tam tyle pisać. W międzyczasie wysłałam do Morgiego smsa, żeby wziął mi jakieś ubrania do szpitala. Po 15 minutach katorgi z papierami, z ulgą oddałam je tam gdzie trzeba i teraz zostało mi nic innego niż czekać na Thomasa i rzeczy, które miał mi dostarczyć, po czym byłabym wolna. W końcu przyszedł. Dochodziła już godzina 14.00.

-Proszę- wręczył mi torbę z uśmiechem na ustach. Były w niej podstawowe rzeczy codziennego użycia takie jak np. szczoteczka do zębów itp.

-Dzięki wielkie. Poczekasz tu na mnie? Pójdę się przebrać- powiedziałam i wyciągnęłam z torby

T-shirt, dżinsy i trampki, uśmiechając się pod nosem z wyrazu twarzy Thomasa, który kompletnie nie wie o co chodzi. Morgi nie mógł lepiej trafić. Chociaż… Trampki w zimę? Chłopak też był chyba nieco rozkojarzony.

Starałam się streszczać. Po 5 minutach byłam już gotowa do wyjścia. Wróciłam do sali, do której nie chciałam już nigdy w życiu wracać. Z satysfakcją podeszłam do łóżka i chwyciłam torbę. Wtedy omal nie upadłam. Zrobiło mi się strasznie słabo, a przed oczami pojawił się czarny obraz. Jednak przeceniłam swoje możliwości.

-Wszystko dobrze?- zapytał troskliwie chłopak. Wtedy spostrzegłam się, że praktycznie leżę na jego torsie. Poczułam się skrępowana i jeszcze mimo braku pewności w swoje siły, zerwałam się na równe nogi.

-Tak. Zawróciło mi się w głowie. Przeszarżowałam się. Co tak stoisz? Chodźmy- rzekłam, by załagodzić nieco zaistniałą sytuację.

-Ze niby gdzie?- zapytał.

-Ja do domu. Wypisałam się- odpowiedziałam z triumfem w głosie.

-Niech zgadnę na własne życzenie?- kiwnęłam głową- Nie znałem Cię z tej strony, uparciuchu- powiedział, wziął torbę z podłogi i powoli powędrowaliśmy na parking. Gdy wyszłam na dwór, moją twarz lekko połaskotał zimny powiew wiatru. Nie wiedziałam czemu, ale od czasu kiedy no… Zaistniała ta sytuacja, postrzegałam inaczej ten świat. Ale ból był nadal. Może trochę mniejszy, ale nie wiedziałam czy to tak boli mnie mój brzuch, czy też właśnie moje serce znowu się kruszy. Morgi jechał szybko. Mnie zaś na każdym zakręcie robiło się niedobrze, ale nie chciałam mu znowu narzucać swego dyktanda. Uratował mnie, opiekował się mną, był przy mnie, pomagał mi… Jak ja mam się mu za to odwdzięczyć?

-Już jesteśmy.

-Widzę- w rzeczywistości nie spostrzegłam się, że aż tak szybko dotarliśmy do celu. Nadal, wręcz z obsesją, chłapałam powietrze, tak by ponownie nie zasłabnąć - dziękuję.

-Ależ proszę. Wpadnę do Ciebie dziś na kontrole- zapowiedział.

Chwyciłam dłoni Morgiego, która obecnie spoczywała na skrzyni biegów. Nasze oczy spotkały się. Były ładne. Tak, tylko ładne. Tylko na tyle było mnie teraz stać. Piękne oczy miał tylko jeden chłopak. Ten, którego przypuszczalnie zraniłam i straciłam na zawsze. Uśmiech Thomasa też był cudowny. Ale nie wyjątkowy. Wyjątkowy uśmiech posiadał tylko jeden mężczyzna. Czy ja kiedykolwiek o nim zapomnę? Czy kiedykolwiek przestanę porównywać innych do Niego?

-Chodź teraz- zaproponowałam. Potem położyłam mu dłoń na policzek i wyszeptałam- przecież miałeś mi coś ważnego powiedzieć.

W końcu chłopak uległ. Zauważyłam, że jego klatka piersiowa szybko się podnosi. Zrobiłam coś nie tak?

-Napijesz się czegoś?- zapytałam w progu.

-Nie, dziękuję.

-To idź usiądź na kanapie, ja muszę się napić wody- powiedziałam a po chwili wróciłam ze szklanką wody w ręce.

-Mela… Jak ja Ci mam to powiedzieć, no?!- pytał chyba sam siebie. Przestraszyłam się. Co to mogło być?

-Najlepiej spokojnie- powiedziałam z taktem, przysiadając się do niego. Położyłam mu rękę na kolanie, co było niekontrolowanym ruchem dla mnie, ale gdybym gwałtownie ją zabrała, mogłoby to dziwnie wyglądać.

-Na wstępie chce powiedzieć, że bardzo mi się podobasz. Odkąd Cię zobaczyłem, coś między nami zaiskrzyło. Czułem to. Ale Ty potem dałaś mi jasno do zrozumienia, że nie ma tego czegoś między nami- zaczął-  Ty wybrałaś Gregora.  Za każdym razem, gdy widziałem Was razem takich wpatrzonych w siebie, nie widzących nic poza sobą… Nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić- przyznał- Kiedy zobaczyłem Cię wtedy w barze byłaś naprawdę bardzo pijana. Mówiłaś coś o tym, że gdyby nie Gregor to już dawno byś ze sobą skończyła; że został Ci tylko on..

-To Ty wiedziałeś o nas?- przerwałam.

-Tak. W końcu sama mi o tym powiedziałaś. Kiedy ludzie są pijani, mówią szczerze.

-Dobrze… Nie ważne. Co dalej?- zapytałam zniecierpliwiona.

-Potem już po prostu usypiałaś się na siedząco, więc zaprowadziłem Cię do hotelu. Tam, Ty już sama rozebrałaś się, weszłaś do łóżka i usnęłaś, a ja siedziałem na krześle obok. Najpierw wpatrując się w Ciebie, a potem sam usnąłem. Do niczego nie doszło. Nie wiem, czemu tak powiedziałem wtedy. Może chciałem, żeby tak było? Nie wiem. Przepraszam, przepraszam i przepraszam. Tak mi głupio.

Wszystko we mnie zamarło. Chciałam wykrzyczeć chłopakowi wszystko w twarz, ale nie dałam rady powiedzieć ani jednego słowa. Szklanka, którą trzymałam w ręce, roztrzaskała się w drobny mak, po tym, jak rzuciłam nią w ścianę, a ja sama wybiegłam z domu. Nie zwracałam uwagi na ból. Czułam, że niedługo zejdę z tego świata, ale biegłam. Dalej biegłam. Ile sił.

-Halo, Stefan?- wysapałam do telefonu, zachowując nadal tempo wolnego truchtu.

-O hej Mela. Już zdrowa? Słyszałem, że byłaś przeziębiona- usłyszałam.

-Tak zdrowa, zdrowa- rzuciłam szybko i z obojętnością- Nie wiesz gdzie jest Gregor?- zapytałam bez ogródek.

-Na skoczni. Oddajemy właśnie skoki treningowe. Tylko Morgi się wykręcił jakimiś sprawami rodzinnymi- wyjaśnił.

-Dzięki-  i pobiegłam w stronę Bergisel. Nie myślałam nawet o złapaniu taksówki. Za dużo czasu by to zajęło. Musiałam już teraz być przy Nim. Teraz. Już. Zaraz. Świadomość, że zaraz będę obok Niego dodawała mi skrzydeł. W końcu dobiegłam. Dobrze, że po drodze napatoczył się akurat asystent trenera, który znał mnie dobrze i wprowadził mnie bez żadnych problemów na teren skoczni, gdyż oczywiście nie miałam przy sobie przepustki. W oddali zobaczyłam dwie, stojące, męskie sylwetki. Podbiegłam bliżej. To był Stefan i Manuel.

-Matko! Mela! Jest koniec listopada, a Ty w cienkiej bluzce sobie paradujesz?- zabrał głos Stefan.

-Gorąca dziewczyna- wtrącił się Manuel. Uśmiechnęłam się. Nie wiem, czego to było skutkiem. Ale jednak uśmiechnęłam się. Po raz pierwszy od dłuższego czasu, bez przymusu. Może to dlatego, że byłam niedaleko Niego?

-Chodź ze mną- powiedział i odszedł na bok. Z niechęcią ruszyłam za Stefanem. Wyciągnął ze swojego plecaka dres- ubierz to, bo na Ciebie patrzeć nie można a ja mam jeszcze kurtkę, więc się o mnie nie martw- dodał szybko.

-Dziękuję, jesteś nieoceniony-powiedziałam cmokając chłopaka w policzek i wtulając się w miękki , o wiele rozmiarów za duży dres chłopaka- gdzie Gregor? Mam pilną sprawę.

-Tam- wskazał palcem na belkę startową. Teraz miał oddawać skok właśnie On. Czułam jak moje serce wariuje. Raz przyśpiesza, drugi raz zwalnia. Czułam to tylko przy Nim. W końcu znalazł się na rozbiegu. Wybicie. I leci. W końcu wylądował szczęśliwie a wówczas zerwałam się i pobiegłam w stronę Gregora, nie patrząc na przeszkody pod nogami.  Zdziwił się. I to było widać. On jechał na nartach w moją stronę a ja biegłam w jego stronę. Wpadłam mu w ramiona. Przytuliłam go najmocniej jak tylko mogłam. Znowu go czułam! Był przy mnie. Tak blisko. Nie zwracałam uwagi na to jak wyglądam; że zaraz omal nie zemdleję; że wszyscy patrzą. To co mówił Morgi, było prawdą. Kiedy byłam przy Nim, był tylko On i ja. Cały świat znikał.

-Gregor, to wszystko okazało się tylko pomyłką. Ktoś mi to wcisnął- wysapałam, próbując złapać powietrze i nie chcąc zdradzić Thomasa- Jak ja Cię k…- nie dokończyłam, gdyż przerwał mi żeński, cienki głos. Z trudnością odrywając się od chłopaka, odwróciłam się.

-Gregor! Gregor!- wołała. Wtedy moim oczom ukazała się wysoka blondynka, z włosami sięgającymi do ramion - co to ma być?- zbliżała się coraz bliżej nas.

_________________________________________________________

Witam! ;D ;* Postanowiłam dziś już dodać ósmy rozdział z racji, że jutro niestety nie będę miała takiej możliwości. ;c Jednak następny rozdział dodam już w niedzielę. :] 

A już jutro ceremonia otwarcia IO w Soczi! :D Macie zamiar oglądać? ;) 

I pamiętajcie o komentowaniu. To paliwo napędowe do dalszego pisania. ^^

Pozdrawiam. ;**